koffie

Ik stond nieuwsgierig in de keuken te wachten op de koffiezetapparaat om eindelijk mijn eerste koffie te gaan drinken. Veel van me vrienden drinken koffie en ouderen ook, dus het moet toch wel goed zijn. Ik ben nog de enige die chocomel drinkt en het is tijd voor iets nieuws. Ik zou zelf nooit op dit idee komen, omdat ik al van de geur van koffie misselijk word. Maar het is niet anders, ik moet het gaan proberen. Soms als het weer heel erg verandert binnen een korte tijd of als ik gewoon zo'n moment heb, krijg ik erg veel hoofdpijn. Volgens mijn ma is mijn bloeddruk te laag, ga koffie drinken. Ik heb altijd nee gezegd, liever hoofdpijn dan koffie! Vanochtend was dat anders. Ik werd wakker, helemaal uitgeput, omdat ik al dagen niet lekker en genoeg kan slapen. Ik keek naar buiten en zag de grote wolken aankomen en een uur later scheen toch de zon. Dat zorgde natuurlijk voor hoofdpijn, maar ik viel bijna in slaap. Ik moet zometeen naar buiten, met de auto. Dat moet goedkomen, dus ik besloot om mijn eerste koffie ooit te gaan drinken. Ik heb me al voorgesteld dat ik de deur open zou doen en naar buiten zou rennen, helemaal fris en vrolijk. Zo ging ik dus ook naar beneden en na wat technische problemen heb ik dat apparaat aangekregen. Ik moest wachten totdat het lampje groen werd en daar kwam het al, mijn koffie! Ik zag een zwart-wit spul naar beneden druppelen met een vreselijke geur. Ik dacht, geen probleem, dat hoort gewoon erbij. Het is een koffie met vanille smaak, dat kan niet erg zijn. Zometeen als ik een slokje neem, zal het lekker naar vanille smaken. Ik nam het mee naar de tafel en bekeek het nog een keer. Het rook echt niet lekker. Ik besloot om heel volwassen mezelf om een suikertje te gaan vragen. Ik liet de suikerklontje in me koffie vallen en ik begon te roeren. Ik werd al misselijk van die geur, maar ik zette door. Toen ik geen suiker meer hoorde aan de onderkant, nam ik een klein lepel koffie. Ik keek ernaar en stopte het in me mond. Die smaak van zo vreselijk gewoon! Ik heb nog nooit zoiets vies in me mond gehad! Ik kan tegen hete paprika, zure citroen, maar die koffie.. dat kon ik niet door me keel krijgen. Ik rende naar de kraan en spuugde alles eruit. Ik heb me mond nog duizend keer schoongewassen, maar ik kan de koffie nog steeds proeven. Vanille smaak? Die koffie had niks te maken met vanille! Daar ging mijn fris en vrolijkheid.. Ik blijf lekker chocomel drinken.

 

misofonie

SSSSSSS!

Sinds er een naam voor is, voel ik me een stuk beter. Ik heb over misofonie in mijn tijdschrift gelezen en ik voelde me opeens echt begrepen. Wat is misofonie?

"Mensen met misofonie ervaren gevoelens van irritatie, walging en/of woede bij het horen van geluiden die op zich onschuldig zijn. Deze geluiden zijn meestal door mensen geproduceerde geluiden, zoals smak- en slikgeluiden. Misofonie betekent letterlijk ‘haat van geluid’. Mensen met misofonie hebben zoveel last van de heftige emoties die worden opgeroepen door deze geluiden, dat ze die zoveel mogelijk gaan vermijden. Dit kan tot gevolg hebben dat ze zich steeds meer gaan isoleren en sociaal gaan disfunctioneren." -AMC

Er is nog weinig over te vinden op internet en er is nog geen echte behandeling voor, omdat het net ontdekt is. Ik ben niet alleen! Er zijn veel mensen die misofonie hebben. Sinds niemand precies weet wat het is en hoe vaak het gebeurt en waarom, zal ik mijn ervaring beschrijven.

Ik weet eigenlijk niet wanneer het begonnen is, want nu lijkt het alsof ik me altijd al ergerde aan bepaalde geluiden, ik probeerde het alleen te onderdrukken. Het leek alsof ik het alleen merkte en de anderen niet. Ik heb ook tegen me ouders gezegd, maar ze zeiden dat ik me aanstelde, iedereen vindt geluiden soms erg. Nou, ik vind het bij elke avondeten erg. Wat ik meestal doe is nog hardere geluiden maken met bijvoorbeeld mijn mes op me bord of ik sta regelmatig op om te gaan drinken, zodat ik ze niet meer hoor kauwen. Ik vind het vreselijk hoe anderen eten en het maakt me boos. 

Mijn vriend weet het beter dan wie dan ook. En het is zo erg, want nadat ik iets heb gedaan, voel ik me altijd echt schuldig. Hij was alleen aan het kauwen en ik werd weer boos op hem... Soms als we gewoon naast elkaar liggen, word ik al nerveus van zijn ademhaling en wil ik dat het stopt. Hij begrijpt het natuurlijk ook niet, net als mijn ouders.. Sinds ik dat artikel in mijn tijdschrift aan hem liet zien, denk ik dat hij het nu iets serieuzer neemt. Hij probeert niet meer onnodig geluiden te maken die mij storen, maar hij heeft geen idee van hoeveel dingen ik eigenlijk last heb. En hij doet zijn best en als hij een keertje zin heeft in chips, ga ik weer tegen hem schreeuwen. Ik voel me echt schuldig en ik weet niet wat ik eraan zou kunnen doen. 

Ik heb al opgezocht en gevonden dat er soort van behandelingen zijn, maar wat kan dat helpen? Soms tel ik zelf ook tot 5 voordat ik weer boos word, maar dat helpt ook niet. Als ik eenmaal een irritant geluid hoor, dan hoor ik alleen maar dat in me hoofd. Ik probeer me soms ook af te leiden, maar dat heeft ook niet echt succes.

Het is zelfs zo ver gekomen bij mij dat ik mijn vriend heb geslagen. En toen schaamde ik me heel erg. Een andere keer heb ik hem bijna laten stikken, omdat ik niet meer tegen zijn ademhaling kon en ik wilde even stilte in bed. Het kan niet meer zo doorgaan, ik wil er echt iets aan gaan doen. Maar wat?

Er is ook iets raars aan de hand. Van mijn ouders en me zusje vind ik het ook erg. Maar bijvoorbeeld van mijn opa niet. Ik kijk naar hem, zie hem kauwen en slurpen en dat laat me alleen glimlachen. Ik weet dat hij het niet anders kan doen en het maakt me erg blij dat ik niet boos op hem word. Mensen in de trein irriteren me dan weer wel. Getyp op een blackberry, getik op het raam... het zorgde zelfs een keer ervoor dat ik uit de trein stapte. Ik kon er niet meer tegen, maar ik zou me schamen als ik iets tegen die jongen zou zeggen, dus ik koos ervoor om zelf uit de trein te stappen. Ik vond dat er iets met mij mis was, niet met hem. Ik snap zelf niet hoe het precies in elkaar zit.. Waarom vind ik het bij sommige mensen niet erg? Wat ik me ook afvraag is hoe dat geluid alles kan overheersen. In de trein luister ik meestal naar muziek, zodat het moeilijker wordt om die irritante geluiden op te pikken, maar als ik eenmaal een blackberry hoor tikken, gaat dat niet meer uit me hoofd. Maakt niks uit hoe hard de muziek staat, ik hoor dat getik. Volgens me tijdschrift is er niks mis met me oren, maar wat dan? Ik werd bijna doof van me muziek en ik hoorde nog steeds een zachte getik! 

Ik hoop dat er binnenkort meer informatie zal zijn over misofonie, want ik wil mijn vriend echt niet kwijt. Ik wil ook geen ruzie meer met me familie over samen gezellig film kijken..