Voornemens 2014

Het is tijd om goede voornemens op te stellen voor 2014, zodat ik straks gelijk kan beginnen! :) Ik wil het met jullie delen, want misschien hebben jullie er ook iets aan.

1. Meer gaan sporten
Ik ben misschien dun, ook al eet ik elke dag een hele taart, maar ik ben alsnog niet helemaal gezond bezig. Soms kan ik dagen achter elkaar blijven zitten. Ik loop doordeweeks altijd naar school en naar huis en met me werk moet ik ook bewegen, maar toch ben ik niet fit. Daar wil ik iets aan gaan doen, door meer te gaan sporten. Ik heb hiervoor 3 plannen bedacht, ik zie nog wel welke gaat werken.

• Vaker onze Wii gaan gebruiken
• Weer gaan paardrijden
• Om de twee dagen gaan rennen voor een half uurtje, of gaan leren beter fietsen.

2. Misofonie omzetten in iets positiefs
Ik merk dat ik steeds meer prikkelbaar ben als iemand in me omgeving aan het kauwen is en het is echt vervelend. Ik moet me letterlijk inhouden om niet uit te barsten, maar dat kan toch niet altijd zo gaan.. Ik heb besloten om er iets positiefs van te gaan maken, ook al weet ik nog niet precies wat. Ik kan het eenmaal niet negeren, dus ik ga het anders proberen aan te pakken. Hiervoor heb ik tot nu toe maar 1 plan, maar ik denk nog na...

• In plaats van mijn aandacht te richten op geluiden die mij prikkelen, gaan focussen op andere geluiden die ik om me heen hoor, zoals een auto die aan komt rijden of een vogeltje die wegvliegt. 

3. De juiste mensen vinden
Ik ga alleen met mensen omgaan die ook met mij willen omgaan en niet alleen om me te misbruiken. Ik ga stoppen met moeite doen voor mensen die geen moeite voor mij zouden doen. Hiervoor heb ik geen plannen, maar wel een aantal gedachten over personen die ik niet meer zo vaak hoef te spreken en met wie ik vaker zou willen spreken.

4. Geld sparen voor mijn studie
Geld interesseert me nooit echt, maar sinds dat de middel is die mij bij mijn doel kan brengen, ga ik het ophopen op mijn rekening. Sinds ik geen weekendplannen meer heb, ga ik een baantje zoeken voor in het weekend. Mijn geld moet sneller toenemen dan hoe het nu gebeurt, dus ik moet er iets aan gaan doen. Behalve dat ik mijn geld gelijk op me spaarrekening ga zetten, heb ik nog geen concrete plannen.

5. Minder nadenken
Iedereen weet dat ik een echte dagdromer ben. Maar het is niet goed voor me. Ik moet echt minder gaan nadenken en meer genieten van wat er nu allemaal gebeurt.

• In plaats van nadenken over wat er zou gebeuren, daadwerkelijk iets doen
• Vaker aan niks denken, gewoon me hersenen uitzetten
• Niet zoveel stressen over dingen!

Ik ga aan het einde van elke maand kijken wat ik heb bereikt en wat nog anders kan. :)

I don't need a man to be strong!

Eerst heb ik serieus gedacht dat ik verdwaald was, toen het uit was. Ik dacht echt dat ik niks alleen kon. Dat zijn hand vasthouden echt iets betekende, dat dat me kracht gaf. Hij hield mijn hand altijd vast als ik bang was, of gewoon als ik iemand nodig had.

Tot nu toe was ik onzeker. Ik heb nieuwe plannen gemaakt en dingen verzonnen die ik wilde gaan doen, maar ik wist niet zeker of ik dat echt zou kunnen gaan doen. 

Vandaag is dat veranderd. Ik heb vanochtend het ziekenhuis gebeld, en mijn moeder daarheen gebracht. Belangrijk om te weten dat ik doodsbang ben van ziekenhuizen, ik ben echt nog nooit alleen bij de huisarts geweest, omdat ik gewoon bang ben van dat gebouw, laat staan dan een hele ziekenhuis.. In de auto dacht ik heel even eraan dat hij vandaag mijn hand niet zou vasthouden, dat ik het allemaal alleen moest gaan doen. Ik was maar voor één seconde bang. Ik maakte me sterk en ik liep zelfverzekerd door het ziekenhuis heen. Ik kreeg het heel even benauwd toen er bloed afgenomen werd van mijn ma en toen zij even aangaf dat ze bijna flauwviel. Voor de rest was ik sterk gebleven.

Ik kan het allemaal wel alleen. Ik heb zijn hand helemaal niet nodig. Hij heeft me alleen sterker gemaakt. Zijn hand vasthouden betekende ook dat ik hem kwijt kon raken. Nu ben ik hem kwijt. Nu ben ik alleen en sterker dan ooit. Niet zwakker, maar sterker.Ik hoef niemands handje om sterk te kunnen staan.

ps: het gaat goed met mijn ma. :) 

a prayer

Last night I was praying. I don't believe in God, but I do believe in spirits. I believe that dead people are watching us. I wasn't praying for forgiveness or for help; I was lost. I lost track of time, life and I lost myself. I felt so close to those spirits that it made me scared. Still, I wanted them to hear me.

Dear Spirits,

Sorry for my late call. Do you even sleep? Or did you see how I didn't sleep the last few days? I wanted to thank you for your energy, I couldn't make it without you. But I feel so lost, I feel like I don't deserve your help. I feel so close to you and I'm not so sure, if there's a way back to life. There are so many things to live for, but I don't see any reason to do them. Why would I eat, if it makes me sick? Why would I love, if I'll only break my heart? What is left in the world that's worth fighting for?

Do you remember when I asked you what to do because I was confused? You gave me low bloodpressure to show me that I should take it slow and enjoy the here and now. But now it feels like I don't even have a heart. Maybe there are things to enjoy, but I feel nothing. I feel empty.

You got me over this once, by giving me a purpose in life. But I can't see the light anymore. I see you so clear, it almost seems real. Why would I stay, if I can also be with you? To show them how strong I am? They don't care, they expect. They expect me to be okay, to listen, to help, but not feel. I'm tired of being this. 

Please, give me a sign... I'm lost.

The next day I made it till the sixth period at school, then I ran out of the building. I totally forgot that I put some make-up on in the morning, just to cover my swollen eyes, so I was already sitting in the train, when I noticed that I looked really bad. My face was covered in black stripes of mascara. I didn't have enough time to clean my face. A group came to sit by me and when I realized that I was sitting there with three guys, I got new tears in my eyes. One of them asked me if everything was okay. Since I was so worn out, I just told them my break-up story. When I finished, the guy sitting next to me gave me a tissue and said:

'You are really pretty and cute. I think he was stupid to leave you. He lost a little star. Don't give up girl, you'll find someone else. Someone who will care about you. I'm sure.' 

It was time for me to get out of the train, so there I went... Only when I was outside, I realized what he actually said. And then I smiled. The Spirits didn't leave me alone, they just gave me a sign! My prince will come one day, on his white horse. I just need to take life one day at a time. And maybe say something if someone tells me that I'm pretty.. 

sütés..

Találtam legutóbb a nappaliban egy újságot, tele mindenféle karácsonyi sütivel. Úgy döntöttem, hogy egy párat majd decemberben megsütök, úgy, mint ahogy anya is minden évben egész decemberben sütit süt. 

Mivel már tudok "zacskós browniet" csinálni, gondoltam csak recepttel is sikerülni fog. Az újságban volt egy Toffee Brownie nevezetü dolog, úgyhogy olyant csináltam elöször. Ne felejtsük el, hogy anya a konyhatündér, én meg épp az ellenkezöje.. 

Szóval a recept szerint kellett bele karamellás fagyi, de az nem volt, szóval improvizáltam: majd olvasztok bele karamellát. Kellett bele só, de hát ez édes süti, úgyhogy só nem kell bele. A recept végén 300 farentheit-re kellett beállítani a sütöt, de ezt akkor még nem tudtam, szóval gondoltam csak elírták, és nem 300 fok, hanem 200-ra kell beállítani a sütöt. Valahány ounces csoki kellett bele, de mivel nem tudtam mennyi az, ezért beleraktam az egész táblacsokit. Ennyit a receptröl meg a változtatásaimról. Ezek után elkezdtem megcsinálni.

Elfelejtettem elolvasztani a vajat, szóval addig nyomkodtam bele a cukrot, míg össze nem keveredtek. A karamellaolvasztás egyáltalán nem olyan egyszerü, mint képzeltem. A mikróban nem lehet, szóval beleraktam egy edénybe és fel a tüzre! Elkezdett pattogni meg égni, úgyhogy megint improvizáltam a karamellával: beleraktam egybe a darabkákat, remélve, hogy majd a sütöben elolvad. Vajat sikerült olvasztanom másodszorra, söt, egybe beleolvasztottam a csokit is. Az utolsó lépés az volt, hogy rétegesen egymásra kellett rakni a csokis keveréket meg a karamellás keveréket. Aztán be a sütöbe! 

Az eredmény egy szép réteges sütemény lett, aminek a belsejében karamella és csokidarabok voltak. Volt egy vékony csokis réteg alul, középen egy fehér, amire nem nagyon jöttünk rá mitöl fehér.. és a tetején volt mégegy csokis réteg. A kép szerint ami az újságban volt, mindenhol sötétbarna volt a süti. De egyébként finom lett. :D

Aztán kicsit elbátorodtam, de nem akartam feladni. Úgy döntöttem, választok valami egyszerübbet. Egy sima csoki sütikét választottam, amihez csak 5 hozzávaló kellett és azt is csak össze kellett keverni. A recept szerint másfél 'cup' vaj kellett bele, de mivel szerintem képtelenség a vajat belevarázsolni egy kör alakú edénykébe, gondoltam improvizálok. Anya is mindig úgy csinálja: fejböl tudja mennyi kell bele és ha kevergetni, szokott néha még rakni bele egy kicsit többet. Elsöre valami porszerü izé lett belöle, szóval raktam bele mégtöbb vajat, amitöl egész jó állaga lett. Tökre büszkén hagytam egy órát állni, de nem történt vele egyébként semmi. Mondván tökre örültem, hogy jól sikerült eddig, gondoltam csinálok szivecske alakú sütiket a sima kis gombócok helyett. Egész aranyosak lettek. Aztán beraktam a sütöbe, ez alkalommal elöször átszámoltam hány fok is az a farenheit. 20 percig kellett sütni, vagy amíg kész nem lett. 20 perccel késöbb még puhák voltak sütik, szóval vártam még. Fél órával késöbb még mindig puhák voltak a sütik, úgyhogy gondoltam biztos elírták a receptet, tovább kell várni és kész. Idöközben megjött a barátom, szóval beszélgettünk várakozás közben. 5 percenként megnéztem a sütit, de nem akart megkeményedni.. Aztán egy órával késöbb úgy döntöttünk, lesz ami lesz, kivesszük és megesszük. A sütöben ugye van az a lámpa, ai világít a dolgokra, és attól olyan sápadtnak tüntek a sütik. De mikor kivettük öket, majdnem feketék voltak. Borzalmas íze volt. Mikor anya hazaért, neki egyböl feltünt, hogy szét van égetve a süti. Mikor közöltem, hogy egy órával tovább sütöttem, mint kellett volna, csak nevetett. Világosbarna szivecskék helyett lettek fekete szivecskék. :D

Ha valaki kérne, még van mindkét sütiböl.. elég lassan fogy. :)

Most olyan érzésem van, hogy lehet, hogy mindenkinek jobb lenne, ha csak egyszerüen abbahagynám a próbálkozást.. De olyan cuki sütit találtam! Ha lesz idöm, majd csinálok olyant.. Elöre is elnézést... :D

te nem vagy holland

Két évvel ezelött egy nagyon kedves hollandtanárom volt, aki év végén még egy könyvet is ajándékozott nekem, mert tudta, hogy szeretek olvasni és mert nagyon tetszett az a könyv. Reméltem, hogy töle lesz majd órám, de nem úgy lett. Egy fiatal tanárnö lett a tanárunk, akit szintén kedveltem, mert mindig új dolgokkal jött. Vicces feladványok, filmek ésatöbbi. Persze mind azért, hogy jobb legyen töle a hollandunk. Aztán év végére kikerekedett a hasa és elment tölünk terhességi szabadságra. Reméltem, hogy idén visszakapjuk a kedves bácsit, akitöl a könyvet kaptam, de ehelyett egy öreg tanárnöt kaptunk. 

Már az elsö órán nem volt szimpi, mert csak beszélt, megígért dolgokat, de nem csinált semmit. És mindenki tudja: ha egy tanár valamit megígér, de nem ír le, nem is fog az megtörténni. Most már jópár hónappal késöbb van és még mindig nem kedvelem, mondhatni utálok az óráira bejárni. Fél év alatt gyakoroltunk EGY FÉL érettségi szöveget. Fél év alatt sikerült szereznem egy nagyon rossz jegyet az elsö holland érettségimre, mert sosem tanított meg minket verset elemezni. Erre csak annyi volt a reakciója, hogy a külföldiek nem érhetik meg annyira a holland verseket, és ne aggódjak emiatt, ez sosem fog nekem menni. Mert külföldi vagyok. Hogy három hónap alatt megtanultam hollandul beszélni és már lassan hat éve lakom itt, az nem számít persze. Fél év alatt annyira 'megkedveltem', hogy a prezentációs érettségimet arról tartottam, hogy szerintem nem kéne olyan legyen, hogy érettségi. Mikor végeztem és az osztálytársaim fele csöndesen üldögélt és lefelé nézett és a másik fele állva tapsolt, csak annyit mondott nekem, hogy sajnos most nincs idö arra, hogy megbeszéljük az elöbb történteket. Azóta már többen is tartottak érettségi prezentációt és mindig volt idö megbeszélésre. 

Az elmúlt órák felén arról beszélt, hogy milyen jó is nekünk, ha gyakorolunk az érettségi szövegekkel, amit végül nem csináltunk, mondván túl sokáig tartott a mondanivalója. Míg én azt próbáltam elmagyarázni abban a 15 percben, a prezentációm alatt, hogy a tanárok többsége szívesebben tanítana nekünk érdekes dolgokat, mint mondjuk a kedves terhes tanárnö, ez nem mindig lehetséges, mert gyakorolnunk kell azokkal az értelmetlen érettségi szövegekkel. Míg én csak arra próbáltam rámutatni, hogy a suli egy jó hely, ha izgalmas dolgok történnek benne, ö valahogy úgy értelmezte az egészet, mintha azt mondtam volna, hogy nincs semmi értelme annak, amit ö tanít. És ez nagyon zavar. Még sosem nézett rám valaki olyan csúnyán, mint ez a tanár. A barátom szülei sem örülnek nekem mindig, föleg ha reggel 5-kor nevetgélek, de még ök sem néztek rám így soha. Ez a tanárnö úgy néz rám, mintha valami másik bolygóról jött, primitív lény lennék, aki persze, hogy nem érti meg, hogy mi történik Hollandiában, hiszen nem holland. Help! Én mindig szerettem holland órára járni, de az idén minden megváltozott... Kinek lenne kedve hollandul tanulni, ha mindig a szemedbe köpik, hogy külföldi vagy és úgysem fogod te ezt sosem megérteni? Mert nekem nagyon nincs kedvem...

Látás #2

Sajnos nincsenek jó híreim.. 

Elmenten anyával és a barátommal a klinikára, ahol 15 perc várkozás után kb 5 perc alatt megvizsgálták a szemeim. Nagyon durva gépeik vannak! Eddig nem is tudtam, hogy léteznek ilyenek.. Elöször egy kicsi lyukban képeket kellett néznem, majd egy kicsi lyukból belefújtak levegöt a szemembe és végül egy utolsó kicsi lyukból annyi fény jött, hogy utána 5 percig piros foltokat láttam.. :D és ezek a kicsi lyukak kidobtak egy csomó papírt arról, hogy milyen is a szemem. Ezek után visszaküldtek a váróhelységbe, ahol majdnem egy órát kellett ülnünk.. Az asszisztens egész végig csak telefonált és egyszercsak egy ilyen beszélgetésre figyeltem fel:

'Egyáltalán nem lehetséges, hogy maga a mütét után egyedül menjen haza. A mütét alatt fájdalomcsillapító cseppeket kap a szemébe, ami köbö a mütét utánra elveszíti a hatását és nagyon fog fájni a szeme, annyira, hogy ki se fogja tudni nyitni.'

Egy nagy szemekkel körbenéztem a teremben és egy idösebb néni kedvesen rámnézzet:

'Nem, az nem úgy van ám.. nekem már megvolt a mütét, nem is fájt utána csak kicsit..'

Mikor már majdnem megnyugodtam, végre behívtak az orvoshoz. 

A doki közölte, hogy borzalmasan vékony a (Google fordító szerint) szemhártyám. Mondván a mütét során abból kéne nem is keveset eltávolítani, lehetetlen végrehajtani a mütétet az én szemeimen. Ami lehetséges, az egy másik fajta mütét, melyen egy lencsét helyeznek be a szemedbe, ami életed végéig ott is maradhat. Azzal csak az a baj, hogy a szemem nem stabil és azt a mütétet csakis egy stabil szemem végeznek el, mondván a lencsét nem lehet késöbb kicserélni. A doki aztmondta, hogy várjak még pár évet, menjek vissza minden évben és ha majd stabil a szemem, csak akkor legyen mütét, ha akarom.Nekem azzal a mütéttel csak az a bajom, hogy a hely, ahová ö azt a lencsét akarja bemüteni, nem annyira ártalmatlan, mint a lézeres kezelés. Az a lencse beljebbre kerül, szóval egy komolyabb mütétröl van szó.. és nem tudom, hogy én biztos akarok-e egy olyan mütétet.. Még nem döntöttem el, de még van pár évem gondolkozni a doki szerint.. ja, és ez a lencsebehelyezös mütét ÖTSZÖR annyiba kerül, mint a lézeres kezelés.. :(

Szóval, most kicsi le vagyok csüggedve... 

Viszont volt egy, egyetlen egy jóhíre is a dokinak. Mint kiderült, a szemüvegem, amit most hordok csak -9dpt-s. A szemeim romlottak, most -10dpt-sek. Ehhez képest a szemészeten aztmondták, hogy a szemeim 10-11dpt-sek és a szemüvegem is olyan erös. Én jobban hiszek a klinika szuper-gépeinek, szóval a szemeim nem is olyan rosszak, mint gondoltam. :) Naja, egy kicsit jobbak.. 

Hamarosan majd megyek tehát szemészetre, hogy legyen új szemüvegem.. biztos, hogy szólni fogok arról, hogy a klinikán mást mértek.. Nem is beszélve arról, hogy régebben kaptam lencséket is, pedig az én vékony (még mindig Google fordító..) szemhártyám túl vékony és még jó, hogy idegesítette a szemem.. Kiváncsi vagyok mit fognak mondani.. :) 

Egyenlöre ennyit a szemeimröl.. még gondolkozom azon a másik mütéten..

dierenasiel

Een aantal weken terug had ik Dierenasiel Rotterdam gemaild dat ik een aantal spullen thuis had liggen, die ik graag aan hun wilde geven. Daarop kreeg ik de reactie, dat ze daarmee heel blij zouden worden. Het enige probleem was dat ze alleen tot 4 uur open zijn, dus ik kon maar niet langs gaan door school. Afgelopen zaterdag was het eindelijk gelukt om met de auto langs te gaan en om die spullen te gaan geven. Het was niet helemaal hoe ik het had verwacht..

We gingen naar binnen en bij de receptie stonden twee mensen. Ik legde uit waarom ik daar was en de man keek me aan alsof ik een alien was. Dat voelde al raar. Vervolgens moest ik hem bijna smeken om die spullen aan te nemen, terwijl je zou verwachten dat ze er blij mee zouden zijn. Hij nam het uiteindelijk aan en zette het gewoon op de grond naast zich neer. Hij zei dat ze op het verblijf geen konijnen hadden, terwijl ik konijnen spullen had gebracht. Uiteindelijk glimlachte hij heel vals naar me en zei dat de spullen wel op een goede plek terecht zouden komen. Ik geloof er niks van. 

Ik wilde alleen aardig zijn, dus ik dacht ik breng een aantal spullen naar het asiel en dan krijg ik dit.. Ik denk dat een dierenasiel die van giften en zulke dingen bestaat, blij moet zijn als ze iets krijgen.. Ik vond het helemaal niet leuk en ik zal voortaan ook niet dingen naar ze brengen.

We mochten nog de kattenafdeling bezoeken, waar ongeveer 5 katten opgesloten zitten per kamertje. Ik vond het heel zielig, die katten waren ook aan het huilen enzo.. Maar ik zag wel dat ze goed verzorgd waren. Ik wilde ze best gaan aaien, want dat mocht ook, maar helaas had ik een wondje op me hand en ik wilde niet moeilijk doen met handen wassen en dan nieuwe pleister zoeken.. en ik was deels bang dat die katten misschien iets hadden. :$ Toen ik die katten zag, wilde ik best wel nog een keer daar teruggaan, gewoon voor een middag om die katten aandacht te geven, maar door hoe ze ons gelijk bij de deur hebben behandeld, weet ik het niet meer.. Ik wil alleen het beste voor die dieren en dan ben ik nog de slechterik, omdat ik niet per se de beste voeding heb gebracht.. 

Als iemand toevallig een Garfield of heel erg mooie zwarte kat of grijze tijger kat zoekt, die hebben ze in het asiel. :) 

Een echte man

Een echte man

Ik loop elke dag op dezelfde route naar school, met muziek en alleen. Zo vind ik het fijn, want zo kan ik mensen om me heen observeren en bezig zijn met mijn gedachten. Ongeveer drie jaar geleden was ik voor het eerst geschrokken van een man die zo hard aan het trappen was op zijn fiets, dan mijn gedachten gestoord waren. Hij droeg een pak, had een aktetas in zijn hand en zag best raar uit op de fiets. Zo'n man zou je in een grote auto verwachten, toch zat hij op de fiets. De volgende dagen zag ik hem nog een aantal keren weer zo voorbij schieten en ik werd nieuwsgierig. Ik verzon verhalen over dat hij elke ochtend te laat opstond, waardoor hij te laat van huis vertrok naar zijn werk. Ik verzon dat hij misschien elke ochtend een sport deed, die hij zo leuk vond dat hij de tijd vergat. Ik verzon dat hij meerdere vrouwen had, en dat hij snel thuis moest zijn voordat zijn echte vrouw erachter kwam waar hij was. Maakt niks uit wat voor verhaaltje ik in me hoofd had, ik vond hem heel zielig eruit zien. Zo elke dag zwetend, angstig om te laat te zijn.. Ik besloot op een dag om naar hem te gaan glimlachen. Mijn gedachten waren toch al gestoord door hem, dan kan ik net zo goed iets voor hem doen. Eerst keek hij me heel raar aan, maar ergens ook dankbaar. Ik keek alsof ik hem begreep, terwijl ik geen idee had welk van mijn verhalen eigenlijk klopte. Zo zijn er jaren voorbij gegaan. Hij fietsend, ik lopend, zonder een woord. Toch voelde het alsof we elkaar kenden. Net als de vrouw met de boodschappentas die elke ochtend bij de stoplichten oversteekt wanneer ik oversteek en uiteindelijk bij een verzorghuis naar binnenloopt. In haar was ik nooit zo geïnteresseerd, ze werkte daar of ze woonde daar. Maar die man... 

Ik ben erg introvert, dus ik vond al knap dat ik naar hem durfde te glimlachen. Maar ik kon me niet toezetten om hem een keertje aan te spreken en het leek me ook onmogelijk. Hij ging elke dag zo snel voorbij, ook al leek het voor mijn slow-motion. Dit is mijn laatste jaar op deze school, vanaf volgend jaar loop ik een andere route. Ik besloot om het gewoon op te geven en vast te houden aan mijn verhaaltjes over hem.

Totdat ik op een dag hem lopend tegenkwam. Ik geloofde het eerst niet, ik keek om me heen en verwachte dat de echte fietsende man zo eraan kwam. Maar hij was het echt. Ik deed mijn oordopjes uit en ik deed iets heel onverwachts.

'Sorry meneer, weet u misschien hoe laat het is?' ik had een horloge om me pols, maar die probeerde ik opeens te verbergen. Ik deed het zonder na te denken. Wij schrokten allebei. 

'Het is tien voor acht.' hij wilde verder lopen, maar ik kon hem niet laten. Ik deed een beetje onhandig en deed een stap achter hem, waardoor hij stopte.

'Mag ik u iets vragen?'

'Dat heb je net ook al gedaan. Maar, vooruit.' ik was bang dat hij nee zou zeggen en wilde al weglopen, maar dit was nieuw. Hij stond daar en dit was mijn kans om eindelijk erachter te komen waarom hij altijd zo'n haast had. 

'Waarom fietst u altijd zo snel?' ik voelde me erg dom. Hij keek me verbaasd aan.

'Hoe bedoel je? Ik ben aan het lopen.'

'Nou, normaal gesproken bent u op de fiets en fietst heel snel. Ik loop elke dag ook hier en ik zie u dus elke dag hier fietsen. Waarom loopt u vandaag eigenlijk?' ik begon me steeds dommer te voelen, maar de adrenaline stroomde in mijn bloed en dat maakte me dat ik het durfde te vragen.

'Jij bent de smile meisje! Ik heb het met mijn vrouw over jou gehad. We vroegen ons af waarom je altijd naar me glimlachte. Nu weet ik het weer. Mijn fiets is gestolen en ik heb geen tijd gehad om een nieuw fiets te gaan halen.'

'Maar bent u dan niet te laat?' ik werd nog roder.

'Te laat? Nee. Ik heb al gebeld dat ik laat zou zijn vandaag.'

'Maar waarom staat u niet gewoon eerder op?' ik wilde opeens al mijn vragen stellen. 

'Omdat de verzorghuis waar mijn moeder woont pas om 7 uur opengaat. Ik bezoek haar elke dag met mijn dochter. Vervolgens breng ik haar naar school. En dan moet ik haasten naar werk.' ik voelde me enorm opgelucht. Hij had toch een andere vrouw in zijn leven, maar helemaal niet hoe ik het dacht... En hij had zelfs een dochter! 

'Meisje?' ik was even weg in mijn gedachten en ik heb niet gehoord wat hij vroeg.

'Ja?'

'Ik vroeg waar jij heen liep elke ochtend en waarom je eigenlijk glimlachte.' opeens was ik weer gesloten. Ik vond het altijd al eng om over mezelf te praten. Ik ben goed in luisteren en misschien ook nog vragen stellen, maar praten was nooit mijn sterkste kant.

'Ik.. ik... ik zit daar op school.' ik wees naar mijn school in de verte. 'Ik wilde u blij maken. U zag er best ongelukkig uit. Nee, niet ongelukkig.. gewoon moe. Zoiets.'

'Nou, het was inderdaad aardig van je. Maar, ik moet nu echt verder en jij ook volgens mij. Ik zie je nog... smile meisje. Wat is je naam eigenlijk?'

'Katie. En u, fietsende meneer?'

'Rob. Doei, Katie!'

'Tot ziens, Rob!'

Ik liep verder naar school, helemaal weg van de wereld. Rob was geen man die te laat opstond of een man die vreemdging. Hij was een echte man. Hij heeft zijn leven zo geregeld dat hij voor al zijn vrouwen genoeg tijd had. Het maakte hem niet uit dat hij elke dag zo hard moest trappen op zijn fiets, zolang hij maar bij zijn vrouw, dochter en moeder kon zijn. 

Een aantal dagen later zag ik hem weer voorbij fietsen en deze keer glimlachte hij ook terug. 

*Hij heet geen Rob in het echt. :)

heartbroken...

Het is zo moeilijk soms. Als het hier de hele dag regent en als het donker is of als ik naar buiten kijk en alleen platte land zie.. dan wil ik zo graag naar huis. Dit is niet wat ik gewend ben. De ene helft van mijn hart ligt nog thuis, ik denk ergens op de glijbaan in het park op de berg. De andere helft is hier, in Nederland, aan het slapen in Flevoland. Zo is mijn hart gebroken: de ene helft hier, de andere daar. Ze zijn beide zo verliefd, maar ze kunnen niet bij elkaar komen. Het doet me pijn om te zien hoe mijn vriend kijkt als ik weer erover begin dat ik niet in Nederland wil zijn, omdat het hem kwetst. Voor hem lijkt het alsof ik ook niet met hem wil zijn, terwijl dat niet waar is. Hij is juist de reden dat ik er ben! Het doet me ook pijn om hier te zijn en steeds te zeggen dat het hier beter is, terwijl mijn hart schreeuwt, dat ik hier weg moet. Het is niet beter hier voor de helft van mijn hart op de glijbaan. Die voelt zich eenzaam. Het is niet zo dat ik thuis niet mis, dat ik niet naar huis ga, omdat ik het niet wil. Ik wil het wel, ik weet alleen dat het hier, in Nederland beter voor me is. Hier heb ik een zekere toekomst. Misschien is die toekomst ook heel treurig, zonder de bergen en warme knuffels van mijn familie. Maar wat moet je toch doen, als je hart zo gebroken is...? 

fordíts!

Szerintem már mindenki tudja, hogy nem vagyok jó fordításban.. Mégis találtam valamit, amiben igenis jó vagyok! Néha mikor a hugom vagy én kapunk a fejünkre, és anyáék olyan kifejezést használnak amit nem értünk, néha aztmondjunk egymásnak: Fordíts. Vagy olyankor például mikor vacsi közben valaki valamit próbál elmesélni, de nem teljesen sikerül. Néha nagyon vicces szokott lenni. Anya néha próbál elmagyarázni valamit a hugomnak és ha olyankor aztmondom, hogy fordítson, néha olyanokat mond, hogy csak na.. Ebböl látszik mennyire értjük meg a felnötteket. Adjátok csak fel inkább.. :D Aztán néha a hugom kér meg arra, hogy magyarázzam el neki mit mondott mondjuk apa. Én vagyok a Google Translater, mindig röviden és viccesen fordítom le, néha holland meg angol szavakkal. De mindent a célért: a hugom megérti. :D
Szóval, gondoltam hogy nektek is legyen egy vidám napotok, felirogattam egy párat és most megmutatom nektek.

Anya: evés közben ne beszélj, mert megfulladsz!
Hugom: én iszok.. fordíts.
Én: nyam nyam, no talk talk!

Anya: tudod mi az én teljes nevem?
Hugom: Igen. Ildikó R...
Anya: Nem, van még egy nevem, azt is tudod?
Hugom: Nem.
Anya: Mária. Ildikó Mária R...
Hugom: Jaaaaa! Én azthittem ez valami angol menözés volt: I M R.... Tudod.. I Am..

Otthon voltunk, és láttam egy madarat az úton.
Én: nézzétek, nézzétek egy nagy madár! Tudjátok egy olyan.. izé.. magyar páva.
Anya: Magyar páva?
Mama: fácán..
Apa: hát, az egy elég fakó páva..

Majd próbálom még a többit is felirogatni, ha lesz.. :)

weekje thuis

Ik heb echt op het laatst besloten om toch mee te gaan met mijn ouders naar Hongarije. Of ik nou thuis alleen zit te leren of gezellig bij me oma in de tuin... Ik heb dus al me boeken ingepakt en weg! 

Wat ik van dit korte tijd thuis heb geleerd zijn twee dingen:

1. Tijd helpt. Toen ik voor het eerst naar Nederland vertrok, moest ik huilen. De keren daarna ook nog. Maar deze keer was het niet zo. Ik gaf iedereen een knuffel en ik wist dat ik terug zou gaan, dus niks aan de hand. Ik genoot zo veel mogelijk van de tijd dat we samen waren. Het was zo heel fijn. Met andere dingen heeft tijd ook geholpen, zoals erge dingen die ik liever wilde vergeten, nu ergens in een doosje verstopt zitten in mijn hoofd. Toen ik bekende plekken zag, dat ik niet meer terug, maar keek met een nieuwe blik ernaar.

2. Je moet je lekker in je vel voelen. Op een gegeven moment zat ik bij me oma buiten op een houten bankje te leren. De zon scheen precies in me gezicht en het voelde lekker warm. Mijn oma was koekjes aan het bakken, mijn opa was weer iets aan het knutselen en het voelde allemaal zo.. goed. Ik wilde niet dat dat ging veranderen. Toen wij weer in Nederland waren, en ik om me heen keek en alles zo plat was, voelde ik me helemaal niet meer lekker. Dit is niet mijn thuis, dit wordt nooit mijn thuis. Ik voel me hier niet lekker en dat wil ik niet...

Wat ik met deze twee dingen ga doen is... iets. Ik weet het nog niet. Maar ik ga er iets mee doen. 

Straks komt de trein door mij te laat

Straks komt de trein door mij te laat

Straks komt de trein door mij te laat
Ik kan je niet vergeven, het is al te laat
Strak ben ik weg
Ik zie geen andere uitweg

De trein zal te laat zijn, het is al zeker
Je bent niet te vertrouwen, dat is zeker
De trein zal me leven nemen
Ik ga je niet meenemen

Het komt eraan, is niet meer te stoppen
Zeg wat je wilt, je kan me niet stoppen
Het komt eraan, ik ga het doen
Je kunt er niets meer aan doen

Het is te laat, de mensen moeten wachten
Je kon begrip niet van me verwachten
Het is te laat, mijn leven is voorbij
Net als onze liefde, voorbij

Látás #1

Látás #1

Nem mindegy, hogy valamit nézünk, vagy látunk is. Ha csak nézzük, lehet, hogy nem vesszük észre, hogy milyen is valójában. Csak akkor látjuk, ha jól tudunk nézni. Persze az is megtörténhet, hogy azt hisszük, hogy látjuk, pedig nem is. Valami ilyesmi történt velem, mikor elkezdtem iskolába járni. Azt hittem, hogy látok, de mint kiderült, nem. Elmentünk hát a szemészetre, ahol több, mint egy óra várakozás után, végre behívtak. Az asszisztens mutogatott egy hosszú pálcikával mindenféle betükre, nekem pedig fel kellett olvasnom egy furi szemüveget viselve. Egy ideig egész jól ment, majd elakadtam. Nem akartam rosszul válaszolni, ezért inkább csak hallgattam és vártam, hátha egyszercsak jobban látom, hogy az egy I vagy F. Ekkor az asszisztens leeresztette a kezét, én elvesztettem, hogy melyikt betüt is kellett felolvasnom, ö pedig unottan így szólt:

'Még ma ha lehet, fárad a kezem...' így kaptam meg az elsö szemüvegem. 

Jópár évvel késöbb hallottam arról, hogy meg tudják javítani az ember látását egy nagyon drága kezeléssel. De ahhoz elég idösnek kellett lenni. Minden nap arra gondoltam, hogy még mennyi idö van vissza ahhoz, hogy végre meg tudják javítani a látásom. Hogy ne csak nézzek, de lássak is. 

Emlékszem, mikor ide jöttünk Hollandiába és elöször voltam itt szemészeten. Semmi szemcsepp vagy fura szemüveg, egy nagy gép minden elintézett. Aztán kiadott egy kicsi papírt, mint valami blokk, amin rajta volt, hogy milyen szemüveg is kell nekem pontosan. Az évek során a szemüvegem sajnos egyre vastagabb lett és most már -10 vastagságú és vagy ezerszer van levékonyítva a lencséje. Kipróbáltam már a kontaktlencsét is, borzasztóan idegesített. 

Pár héttel ezelött egyszercsak kaptam egy hatalmas összeget a számlámra, mert valami intézmény még lógott nekem pénzzel. Gondoltam, húúú, gazdag vagyok! Elképzeltem, hogy mi mindent tudnék belöle venni. Aztán eszembe jutottak a szemeim. Bármit is vennék, ruhát, cipöt... én azt szeretném látni, élesen látni. Rájöttem, hogy már majdnem elég idös is vagyok egy szemmütéthez, söt, idöközben fejlödtek a gépek, most már az én koromban is meg tudják csinálni. 

Szóval rákerestem, hogy mi is történt az elmúlt pár évben, és míg az én szemeim romlottak, a gépek egyre jobban fejlödtek. Találtam is egy helyet, ahol ingyenesen megvizsgálnak. Jelentkeztem és izgatottan ültem egész nap a telefon mellett, hátha végre hívnak. Estefelé végre megcsörrent a telefon és én egyböl felkaptam. 

November 11-e. Akkor fog eldölni minden. Volt értelme ilyen sokáig egy ilyen álmot kergetni, vagy sosem fogok élesen látni? 

*ha igent mondanak, lesz folytatása a történetnek, ezért a #1. :) 

mezelf zijn

Ik heb al een tijdje niks geschreven, deels omdat ik bezig was met leren voor mijn examen en deels omdat ik me niet lekker voelde. Ik moest mezelf opnieuw vinden. Je raadt het al: dat kan alleen door een nieuwe blog te maken! Ik was deze keer wel wat wijzer: ik heb al me oude posts meegenomen. Nu voel ik me weer lekker op me gemak en kan ik weer schrijven. Mijn blog is alleen voor een klein gedeelte anders: ik schrijf nu hier in beide talen. En als ik daar zin in heb, dan zelfs in het Engels. 

Waar ik vandaag over wil schrijven is iets wat een aantal dagen terug in me opkwam. Ik zat in de tweede klas toen mij mentor een rondje 'Wat wil je later worden?' wilde doen. Ik zei heel enthousiast dat ik de koningin wilde worden, waarop ze alleen 'Be serious..' zei. Ik nam genoegen dan maar met iets anders. Ik zei daarna dat ik psycholoog wilde worden. Maar een aantal dagen geleden dacht ik dus aan dit gesprekje met mijn mentor en ik besefte dat ik mijn dromen aan het opgeven was. Vroeger wilde ik iets met dieren gaan doen, zeker met paarden en ik wilde dus de koningin worden. Vervolgens trouwde een prins met een Hongaarse vrouw. Dat was zeker weten de laatste druppel. Ik besloot om mijn dromen achterna te gaan.

Ik probeerde eerst te onderzoeken waar ik precies was en wat ik precies wilde. Ik hoef niet de koningin te zijn van Nederland, ik wil me alleen voelen als een koningin als ik met mijn koning ben. Ik wil helemaal geen psychologie studeren om later veel geld te gaan verdienen, ik wil het doen om later mensen te kunnen helpen en om genoeg geld te kunnen hebben voor me hobby's. Ik wil iets voor onze mede-bewoners doen, voor de dieren. En dat is mijn belangrijkste doel.

Het is alleen heel moeilijk om me dromen vast te houden in deze wereld. Iedereen kijkt me met respect en interest aan als ik zeg dat ik psycholoog wil worden, maar niemand hoeft te horen wat ik te zeggen heb over mijn andere plannen. Terwijl ik psychologie als iets zijdelings zie, kijken mensen alleen maar daarnaar. 

Ik moet mezelf zijn en vechten voor me dromen. En dat is precies wat ik ga doen. 

Nu nog eerst alle bindingstypes voor scheikunde in me hoofd krijgen... :)

Hollandia és én: az új blog!

Szóval már egy jó ideje nem írtam semmit, semmilyen nyelven. Idén érettségizek és a legtöbb ember inkább arra használja az idejét, hogy tanul én meg... én meg blogolok. Már annyit tanultam, hogy kipukkad a fejem. És kint szakad az esö és nincs kedvem semmihez.. és tényleg ki fog pukkadni a fejem, ha nem írok le valamit, ami benne van. Ezért akartam végre valamit írni, mindegy milyen nyelven és pont emiatt nem írtam eddig semmit. Mert milyen nyelven írjam le? Úgy döntöttem, legyen magyarul. Mondván a legtöbb bejegyzésem kapcsolatban áll az itteni, hollandiai életemmel, gondoltam átnevezem a blogom magyar részét 'Hollandia és én'-re. A többi muszály-leírnom-amit-gondolok bejegyzéseket majd hollandul írom, mert az is a hollandiai életemröl szól, de inkább a holland olvasóimnak. Valahogy így képzeltem el. :D Ehhez persze elöször az összes holland bejegyzésem is át kell raknom erre a blogomra, ami még egy ideig el fog tartani. Szóval türelem.. Ezenkívül találtam egy csomó, régi word document-et, amiket még otthon írtam, tini fénykoromban. Jókat lehet rajtuk nevetni, ezért szeretném azokat is megosztani veletek. A naplóm nem, az csak számomra vicces. :) 

Rengetegsok bejegyzés van a blogomon, amiket már régebben írtam, azokat úgy hagyom, ahogy vannak. Túl sok idöbe tartana kiválogatni öket.. :) Sajnos vannak, akik nem néznek tovább az orruk hegyénél, elolvasnak egy 3 évvel ezelött írt bejegyzést és úgy döntenek, hogy utálnak.. Remélem, hogy ti inkább az új bejegyzéseket fogjátok olvasni, mert ez vagyok én most. És most épp nem tudom eldönteni milyen nyelven írjak, ezért minden nyelven írni fogok. :)

Jó olvasgatást! 

katie

koffie

Ik stond nieuwsgierig in de keuken te wachten op de koffiezetapparaat om eindelijk mijn eerste koffie te gaan drinken. Veel van me vrienden drinken koffie en ouderen ook, dus het moet toch wel goed zijn. Ik ben nog de enige die chocomel drinkt en het is tijd voor iets nieuws. Ik zou zelf nooit op dit idee komen, omdat ik al van de geur van koffie misselijk word. Maar het is niet anders, ik moet het gaan proberen. Soms als het weer heel erg verandert binnen een korte tijd of als ik gewoon zo'n moment heb, krijg ik erg veel hoofdpijn. Volgens mijn ma is mijn bloeddruk te laag, ga koffie drinken. Ik heb altijd nee gezegd, liever hoofdpijn dan koffie! Vanochtend was dat anders. Ik werd wakker, helemaal uitgeput, omdat ik al dagen niet lekker en genoeg kan slapen. Ik keek naar buiten en zag de grote wolken aankomen en een uur later scheen toch de zon. Dat zorgde natuurlijk voor hoofdpijn, maar ik viel bijna in slaap. Ik moet zometeen naar buiten, met de auto. Dat moet goedkomen, dus ik besloot om mijn eerste koffie ooit te gaan drinken. Ik heb me al voorgesteld dat ik de deur open zou doen en naar buiten zou rennen, helemaal fris en vrolijk. Zo ging ik dus ook naar beneden en na wat technische problemen heb ik dat apparaat aangekregen. Ik moest wachten totdat het lampje groen werd en daar kwam het al, mijn koffie! Ik zag een zwart-wit spul naar beneden druppelen met een vreselijke geur. Ik dacht, geen probleem, dat hoort gewoon erbij. Het is een koffie met vanille smaak, dat kan niet erg zijn. Zometeen als ik een slokje neem, zal het lekker naar vanille smaken. Ik nam het mee naar de tafel en bekeek het nog een keer. Het rook echt niet lekker. Ik besloot om heel volwassen mezelf om een suikertje te gaan vragen. Ik liet de suikerklontje in me koffie vallen en ik begon te roeren. Ik werd al misselijk van die geur, maar ik zette door. Toen ik geen suiker meer hoorde aan de onderkant, nam ik een klein lepel koffie. Ik keek ernaar en stopte het in me mond. Die smaak van zo vreselijk gewoon! Ik heb nog nooit zoiets vies in me mond gehad! Ik kan tegen hete paprika, zure citroen, maar die koffie.. dat kon ik niet door me keel krijgen. Ik rende naar de kraan en spuugde alles eruit. Ik heb me mond nog duizend keer schoongewassen, maar ik kan de koffie nog steeds proeven. Vanille smaak? Die koffie had niks te maken met vanille! Daar ging mijn fris en vrolijkheid.. Ik blijf lekker chocomel drinken.

 

misofonie

SSSSSSS!

Sinds er een naam voor is, voel ik me een stuk beter. Ik heb over misofonie in mijn tijdschrift gelezen en ik voelde me opeens echt begrepen. Wat is misofonie?

"Mensen met misofonie ervaren gevoelens van irritatie, walging en/of woede bij het horen van geluiden die op zich onschuldig zijn. Deze geluiden zijn meestal door mensen geproduceerde geluiden, zoals smak- en slikgeluiden. Misofonie betekent letterlijk ‘haat van geluid’. Mensen met misofonie hebben zoveel last van de heftige emoties die worden opgeroepen door deze geluiden, dat ze die zoveel mogelijk gaan vermijden. Dit kan tot gevolg hebben dat ze zich steeds meer gaan isoleren en sociaal gaan disfunctioneren." -AMC

Er is nog weinig over te vinden op internet en er is nog geen echte behandeling voor, omdat het net ontdekt is. Ik ben niet alleen! Er zijn veel mensen die misofonie hebben. Sinds niemand precies weet wat het is en hoe vaak het gebeurt en waarom, zal ik mijn ervaring beschrijven.

Ik weet eigenlijk niet wanneer het begonnen is, want nu lijkt het alsof ik me altijd al ergerde aan bepaalde geluiden, ik probeerde het alleen te onderdrukken. Het leek alsof ik het alleen merkte en de anderen niet. Ik heb ook tegen me ouders gezegd, maar ze zeiden dat ik me aanstelde, iedereen vindt geluiden soms erg. Nou, ik vind het bij elke avondeten erg. Wat ik meestal doe is nog hardere geluiden maken met bijvoorbeeld mijn mes op me bord of ik sta regelmatig op om te gaan drinken, zodat ik ze niet meer hoor kauwen. Ik vind het vreselijk hoe anderen eten en het maakt me boos. 

Mijn vriend weet het beter dan wie dan ook. En het is zo erg, want nadat ik iets heb gedaan, voel ik me altijd echt schuldig. Hij was alleen aan het kauwen en ik werd weer boos op hem... Soms als we gewoon naast elkaar liggen, word ik al nerveus van zijn ademhaling en wil ik dat het stopt. Hij begrijpt het natuurlijk ook niet, net als mijn ouders.. Sinds ik dat artikel in mijn tijdschrift aan hem liet zien, denk ik dat hij het nu iets serieuzer neemt. Hij probeert niet meer onnodig geluiden te maken die mij storen, maar hij heeft geen idee van hoeveel dingen ik eigenlijk last heb. En hij doet zijn best en als hij een keertje zin heeft in chips, ga ik weer tegen hem schreeuwen. Ik voel me echt schuldig en ik weet niet wat ik eraan zou kunnen doen. 

Ik heb al opgezocht en gevonden dat er soort van behandelingen zijn, maar wat kan dat helpen? Soms tel ik zelf ook tot 5 voordat ik weer boos word, maar dat helpt ook niet. Als ik eenmaal een irritant geluid hoor, dan hoor ik alleen maar dat in me hoofd. Ik probeer me soms ook af te leiden, maar dat heeft ook niet echt succes.

Het is zelfs zo ver gekomen bij mij dat ik mijn vriend heb geslagen. En toen schaamde ik me heel erg. Een andere keer heb ik hem bijna laten stikken, omdat ik niet meer tegen zijn ademhaling kon en ik wilde even stilte in bed. Het kan niet meer zo doorgaan, ik wil er echt iets aan gaan doen. Maar wat?

Er is ook iets raars aan de hand. Van mijn ouders en me zusje vind ik het ook erg. Maar bijvoorbeeld van mijn opa niet. Ik kijk naar hem, zie hem kauwen en slurpen en dat laat me alleen glimlachen. Ik weet dat hij het niet anders kan doen en het maakt me erg blij dat ik niet boos op hem word. Mensen in de trein irriteren me dan weer wel. Getyp op een blackberry, getik op het raam... het zorgde zelfs een keer ervoor dat ik uit de trein stapte. Ik kon er niet meer tegen, maar ik zou me schamen als ik iets tegen die jongen zou zeggen, dus ik koos ervoor om zelf uit de trein te stappen. Ik vond dat er iets met mij mis was, niet met hem. Ik snap zelf niet hoe het precies in elkaar zit.. Waarom vind ik het bij sommige mensen niet erg? Wat ik me ook afvraag is hoe dat geluid alles kan overheersen. In de trein luister ik meestal naar muziek, zodat het moeilijker wordt om die irritante geluiden op te pikken, maar als ik eenmaal een blackberry hoor tikken, gaat dat niet meer uit me hoofd. Maakt niks uit hoe hard de muziek staat, ik hoor dat getik. Volgens me tijdschrift is er niks mis met me oren, maar wat dan? Ik werd bijna doof van me muziek en ik hoorde nog steeds een zachte getik! 

Ik hoop dat er binnenkort meer informatie zal zijn over misofonie, want ik wil mijn vriend echt niet kwijt. Ik wil ook geen ruzie meer met me familie over samen gezellig film kijken.. 

home alone #3

Ik heb gisteren niet geschreven, omdat ik me niet zo goed voelde na wat er gebeurd is.. Maar ik vertel het nu. :)

Ik kon bijna niet slapen, omdat het zo warm was. Toen was ik dan maar vroeg opgestaan. Ik was zo moe en het was zo warm dat ik de grootste gedeelte van me dag besteedde aan series kijken. Ik heb ook wel iets nuttigs gedaan hoor! Ik ben begonnen met mijn koffer inpakken voor mijn vakantie in Italie. Ik heb er zoveel zin in! Ik heb dus alvast me kleren gepakt die ik zeker wil meenemen en een lijstje gemaakt van dingen die ik mee moet nemen en niet moet vergeten. Vervolgens als er even frisse lucht in me kamer kwam, heb ik dus nog iets in me tas gestopt. Ik wil het vandaag afmaken, nu dat het koeler is. Ik ga pas volgende week donderdag weg, dus ik heb nog meer dan een week, maar ik ben dit weekend niet thuis. Vandaar. 

In de middag had ik een rijles en eerlijk gezegd vind ik dat ik geen rijbewijs mag krijgen. Ik kan het soms heel netjes en soms helemaal niet. Tijdens me examen ga ik natuurlijk me best doen en daarna? Daarna ga ik tegen de eerste auto op de snelweg botsen. Ik kan het niet en ik wil het ook niet kunnen. Ik wil helemaal niet rijden. Nou ja... ik doe het voor je pap, maar je zult het zien.. ik kan het gewoon niet. 

Daarna moest ik voor slapen gaan de planten buiten water geven. Ik haat planten, ik kan niet met ze omgaan. Ik doe elke dag maar alsof ik weet hoe het moet en spuit wat rond.. en toen begon de hel. 

Ik kwam naar binnen en ik zag opeens een spin in me haar. Jullie moeten weten dat ik doodsbang ben voor alles met kleine poten die zo vies kunnen bewegen. Ik begon dus als een gek te schreeuwen (me raam was open...) en probeerde het weg te slaan. Spinnetje viel op me shirt, dus ik nog gekker me shirt snel uittrekken. Ik zag hem toen niet meer, maar ik heb lang haar en ik voelde nog steeds iets raars. Ik schudde me hoofd zo vaak als ik het maar kon en rende naar beneden. Ik belde mijn vriend op, waarover straks nog een apart post... Uiteindelijk heeft hij me zover gekregen om terug te gaan naar me kamer en tussen veel tranen en geschreeuw (het duurde bijna een uur) heb ik de spin doodgeslagen. Ik wil mijn buren bedanken dat zij de politie niet hebben gebeld, want ik zat naakt in me kamer op de grond een dode spin te slaan met een krant half huilend en half schreeuwend. 

Om uit te leggen hoe dat kon gebeuren... ik ben echt bang voor die beesten. Echt zo bang. Mensen die dat ook hebben, begrijpen me precies, maar ik wil het voor de anderen uitleggen. Voor mij was het net als een mes in me nek of als een seriemoordenaar in me kamer. Je zou je ook nergens veilig voelen als een seriemoordenaar in je huis rondliep.Vervolgens heb je enorm veel kracht om iets te pakken en naar de seriemoordenaar toe te gaan. Je moet hem onder ogen zien als je wilt overleven. Ja bij een seriemoordenaar zou je ook de politie kunnen bellen, maar bij een spin moet je het echt zelf oplossen. Dat is het ergst. In onze samenleving mag je niet meer gek het huis uitrennen en om hulp roepen als je een spin ziet. Dat is niet normaal. Je pakt de krant en je slaat hem dood. Jammer genoeg gaat dat niet zo makkelijk bij mij. Ik heb echt zoveel gehuild, ik bedoel die spin doodslaan was te veel geweld voor mij. Ik voelde me daarna echt wel iemand die net een seriemoordenaar heeft doodgemaakt. Ik heb het helemaal zelf gedaan. Er bestaan cursussen voor mensen die angst hebben voor spinnen en daar word je geholpen om je angst te overwinnen. Ik heb het alleen in me huis opgelost. Ik denk dat als ik weer een spin zie, ik gewoon verander in een moord-machine en blijf slaan totdat er niks meer beweegt. Geslaagd zelf-therapie? Ik weet het niet zeker.. Maar die spin moest weg. Die spin is weg en ik voel me sterker.

Daarna deed ik me pyjama aan en probeerde rustig op bed te liggen, maar jullie snappen al dat dat niet zo makkelijk was... ik viel uiteindelijk in slaap en ik heb geen een droom over die spin gehad. Misschien is me zelf-therapie toch geslaagd.

Nog iemand bang voor spinnen hier? Deel je ervaring met spinnen hieronder.

Verder heb ik niet gekookt, ik heb weer me pasta van gisteren gegeten met wat aanpassingen. Die saus was helemaal niet verkeerd! Alleen de bolletjes. Het was dus best wel lekker zonder bolletjes. :)

Ik ga nu genieten van dit weer, het is nu niet zo stikkend heet. :)

katie

home alone #2

Vandaag heb ik me afgevraagd of het beter is voor de kinderen in Afrika of voor mij, qua eten. Leg ik zo uit waarom.

Vanochtend werden we vroeg wakker met me vriend, weer een mooie dag, yess. Ik ging naar boven om de visjes eten te geven en ik zag dat een vis al eten heeft gevonden.. Een volwassen vis ging op een wonderlijke manier naar het bakje met kleine visjes. Ik had zo'n gevoel van: pap, daarvoor heb je me niet voorbereid, wat moet ik nou?! Samen met me vriend hebben wij de ondeugende visje teruggezet naar zijn maatjes. Gewoon ter informatie, ik heb daarna geteld, de grote vis had geen honger, alle kleine visjes leven nog :) 

We gingen vandaag naar stad, een aantal dingen regelen. Het was zo warm vandaag, maar warmte neemt eerst me energie weg en vervolgens voel ik me helemaal opgeladen. Op dit moment ben ik opgeladen. Of geschrokken, kan ook... 

Mijn vriend moest weer gaan werken, dus ik was alleen. Ik heb mijn schoolspullen netjes op stapels gezet en gesorteerd. Ik heb ook een poging gevaagd om natuurkunde te gaan voorbereiden. Ik keek naar het examenstof, vond het nog oke, maar toen ik de examenopgaven zag.. Nee, ik snap natuurkunde nog steeds helemaal niet. Toen heb ik dat maar gelaten. Ik ging serie kijken, gezellig in de tuin zitten tot het moment dat er een beest voorbij vloog en ik naar buiten rende. Op dat moment voelde ik me heel erg alleen... en toen besloot ik om mijn eten te gaan maken.

Spaghetti á la katie á la mislukt versie. Vandaag ging het nog goed met de spetterende olie, ik rende af en toe een rondje in het huis en schreeuwde als een gek, maar ik heb die kip gemaakt! (Sorry buurman en buurvrouw.. het gaat wel.) Spaghetti maken ging goed, totdat ik opeens te weinig handen had om de spaghetti te gaan roeren en de kip in de saus ook. Dat saus gedoe heb ik nog steeds niet verwerkt... Ik goot die tomatensaus op de kip en opeens bam. Overal saus. (Nee mam, blijf waar je bent, ik ga zo schoonmaken..) Ik moest het verder afmaken, dus dan deed ik dat maar. Mijn pasta ging opeens helemaal verkeerd en de saus begon te spetteren (ja, ik kan tomatensaus laten spetteren) Dus ik heb alles maar van het vuur gehaald en in een schaal gezet. Ik keek naar de keuken en besloot om eerst te gaan eten. (het is echt een ramp daar :$) 

Ik ging zitten en probeerde van mijn spaghetti te genieten, maar het smaakte vreselijk. Ik heb nog nooit in me leven zo'n vreselijke spaghetti gegeten. Als iemand het wil proeven, ik heb nog veel over. En stukjes op het aanrecht ook. 

Dit maakt mijn zo verdrietig.. Ik kan niet koken. Ik zou naar een talentshow kunnen gaan om te laten zien hoe erg ik niet kan koken en ik zou die talentshow winnen. Hoe hard ik het ook probeer, het gaat altijd fout. Alles gaat altijd fout. Niet alleen de kip, nee de saus ook en de pasta ook. Hoe krijg ik dit toch voor elkaar? Als ik nu toevallig gelezen word door een chef ofzo die mij heel zielig vindt, u bent van harte welkom morgenavond! :) 

Ik ben nog steeds te geschrokken om te gaan schoonmaken, maar ik moet het doen. Ik ga het doen. En daarna ga ik weer ontspannen. 

Nog even over Afrika: sommige kinderen hebben niks te eten, dat is vreselijk. maar ze zouden denk ik ook niet blij worden van mijn spaghetti.. ik vraag me dus af of zonder eten of hele rare spaghetti beter is.. ik stem voor zonder eten, ik voel me al lichtelijk misselijk! Volgende keer beter..

Geniet van de avond lezers,

katie

home alone #1

Ik zal de komende weken alleen thuis zijn, dus ik heb nu zeker genoeg tijd om wat regelmatiger iets te gaan schrijven. Ik heb bedacht om jullie te vertellen hoe mijn leven alleen thuis is. Voordat we beginnen, wil ik dat jullie allemaal weten dat ik echt niet op mezelf, alleen kan zijn. Ik ben er gewoon niet goed in, ik heb altijd hulp nodig. Net een klein kind. Dit is dus een heel opgave voor mij om de komende weken vol te houden. 

Mijn ouders waren dus vertrokken en ik was opeens alleen. Ik heb films gekeken en boodschappen lijstjes gemaakt. Ik snap echt niet hoe mensen al dat geld kunnen uitgeven.. ik heb in totaal 5 euro uitgegeven voor ontbijt plus warm eten voor drie dagen. Nou ja, het kan er ook aan liggen dat ik niet veel eet, maar vaak. Ik heb dus beschuit, jam, en ingrediënten voor een warme maaltijden gekocht. 

 

Nog meer info over mij: ik kan niet koken. Ik kan zelfs een pudding verkeerd maken of een ei. Ja, dat kan echt. Kom maar een keertje langs. Toch lukte het mij om een mooie maaltijd te maken deze keer. Ik heb broodje met gehakte kip gemaakt. (woooow, noem je dat een maaltijd, katie?) Ja, dat is een hele maaltijd voor mij wat moeilijk te bereiden is. Wie vindt nou al dat spetterende olie leuk?! 

Vandaag was ik gelukkig van mijn klusjes gelost, mijn vriend kwam langs en we gingen naar het strand. In de avond hebben wij eten besteld. Hij weet ook dat ik niet kan koken, waarschijnlijk van daar. Ik kan niet boos op hem worden, hij heeft gelijk.. en wat we hebben besteld was heerlijk. :) 

Tot nu toe gaat het dus nog goed met het alleen zijn, omdat ik niet echt lang alleen was. Maar de komende dagen moet hij gaan werken en dan komt pas hard life voor mij. Ik ging net even naar de tuin en ik zag een hoop beesten op de muur zitten in de schaduw. Ik begon zo hard te schreeuwen.. Als mijn vriend er niet was, had ik dit niet kunnen schrijven, omdat ik nog steeds in de tuin stond te schreeuwen. :/ Dus, hopelijk vliegen die beesten allemaal weg als de zon ondergaat. 

Eerlijk gezegd, ben ik wel een beetje bang van helemaal alleen zijn. Ik kan niet eens iemand bellen om te komen helpen! Zeker niet omdat ik gewoon bang ben van beestjes in de tuin. Het komt wel goed met mij, hoop ik. 

Ik kom binnenkort weer met een home alone stukje! 

Geniet van je vakantie lieve lezer,

katie

durf helemaal jezelf te zijn!

Ik heb al een tijdje mijn oma-telefoon en ik had dus een ringtone nodig. Ik vond die oude-nokia ringtone maar niks. Ik weet nog dat ik vroeger wel vaker een ringtone ging downloaden, omdat dat cool was. Nu ging ik ook naar een ringtone website en het eerste wat ik zag was: Minions: Banana Song. Ik heb zonder na te denken het gedownload en op me telefoon gezet. Dat is me ringtone nu dus. 

Tot vandaag werd ik alleen thuis gebeld of toen mijn telefoon op stil stond. Eerlijk gezegd vond ik het aan het begin ook een beetje.. eng.  Want ja, mensen gaan naar me kijken natuurlijk als ze opeens BANANAAAA uit me tas horen komen. Dus, vandaag gebeurde het opeens in de trein. Ik was aan het drinken en.. BANANA NA NA NA.. Mensen keken me gelijk heel geschrokken aan van hoe kan dat nou?! hoe durf je?! dus ik slikte nog een keer voordat ik me drinken opruimde en me telefoon pakte. Ik haalde het uit zijn hoesje en je hoorde opeens keihard POTATOOOOOO in de trein. De vrouw tegenover me wist niet meer wat ze moest doen, ze was bijna helemaal verdwenen achter haar tijdschrift. Ik nam dus uiteindelijk op. 

Ik kon me lach amper inhouden, wat is er toch zo eng aan een aparte ringtone? Op dat moment besefte ik dat het leven veel leuker is voor mensen die altijd zichzelf durven zijn. Het is simpelweg zo grappig om te zien hoe de mensen op je reageren die dat niet durven. Je wordt zelf natuurlijk ook gelukkiger van dingen die je echt leuk vindt. Ik vind mijn banana ringtone echt geweldig en ik ga het niet veranderen. Ik word gelukkig van de minions en ik kan ook genieten van de reacties die ik krijg. 

Wat ik hiermee wil zeggen is dat je gewoon jezelf moet durven zijn. Zie je volgende keer een rokje dat misschien te kort lijkt, maar je vindt het mooi? Koop het. Je hebt al jaren een shirtje in je kast liggen met een felgroene kleur? Doe het morgen aan! En als je toevallig de minions ook leuk vindt.. download de banana song en gebruik het als ringtone. Je zult meer van je leven gaan genieten. 

Ik ga vanaf nu hier ook meer op letten. Ik dacht dat ik tot nu toe ook al altijd mezelf was en dingen deed wat ik wilde, en dat was ook zo. Maar het kan nog meer. Ik hoef helemaal geen nee te zeggen tegen dingen die ik leuk vind, maar eng vind door de reacties van anderen. Ik moet gewoon nog meer vertrouwen in mezelf vinden en durven helemaal mezelf te zijn. 

BANANA POWERRRR!

POTATO,

katie

het wonder van een eerste keer

Ik heb onlangs nieuwe spelletjes en voedsel voor mijn muisjes gekocht. Jullie moeten weten dat Blair altijd zorgeloos alles onderzoekt en Belle altijd eerst heel erg bang is en vervolgens went ze aan dingen. Dus ik heb ze overgeplaatst in hun tijdelijke kooi om hun normale kooi op te maken met de nieuwe spelletjes. Toen ik Blair als eerst terug liet in de kooi, ging ze gelijk op alles klimmen, ruiken, en toen ze de nieuwe stokje van zaadjes vond, werd ze helemaal hyper. Ze ging eerst kleine stukjes eraf bijten en eromheen rennen, omdat ze zo opgewonden was. Nu zit ze rustig uit te zoeken hoe ze meerdere zaadjes tegelijkertijd kan laten vallen. Toen ik Belle erin plaatste, kreeg ze bijna een hartaanval. Ik zie aan haar wanneer ze niet op haar gemak is en beetje bang is. Zo keek ze dus precies. Ze ging dus achter Blair aan en na een tijdje ontdekte ze haar nieuwe rad. Zij houdt van rennen, dus ik wilde zien hoe ze zou reageren op deze nieuwe rad. Ze ging rondjes eromheen lopen, soms een stukje eraf bijten, maar ze durfde er niet in. Toen ik zei dat ze erin kon rennen, ging ze maar toch in. Ze kent het woordje rennen. :) Maar, ze stapte erin en het leek allemaal zo nieuw en eng dat ze alsnog niet begon te rennen. Ze keek me aan, keek overal om haar heen en rende snel naar haar huisje. Daar zit ze nog steeds. 

Eigenlijk is een eerste keer altijd zo speciaal... want daarna ken je het al, heb je het al gezien, is het niet meer nieuw. Maar bij een eerste keer lijkt het al bijna een wonder te zijn. Eerste keren zijn altijd anders dan alle andere keren, gewoon omdat ze de eerste zijn. Ik denk dat we ervoor moeten zorgen dat die eerste keren ook altijd speciaal blijven. :) 

ps: nog steeds heeft geen van beide muisjes door hoe de nieuwe rad werkt. het is nog steeds een wonder! :)

komoly, nagyon komoly!

Magyarul csak akkor van kedvem írni, ha magyarul is gondoltam ki azt, amiröl szeretnék írni. Ezzel csak az a baj, hogy egyre kevesebbet gondolkozok magyarul, mondván úgyis hollandul beszélek vagy angolul.. Magyarul csak anyáékkal beszélek és mostanában nem nagyon szeretnek meghallgatni. :D 

Amit most írok sem magyarul gondoltam ki, szóval bocsi ha fura mondatokat írok, holland/angolról fordítom a fejeben. Olyan vicces.. Mint valami jobb változatú google translater. :D

Szóval, tökre nem 18 éves korukban nönek fel az emberek egyszercsak a szülinapjukon, vannak olyan emberek is akik csak késöbb. Vagy soha. Viszont, én végre elkezdtem megkomolyodni és a kezembe venni a saját életemet és ez nem jön be anyáéknak. Ez annyira irrónikus: eddig mindig az volt a baj, hogy nem lehet velem komolyan beszélgetni. Most, hogy lehet, nem akarnak. Mostanában komoly véleményem van dolgokról és meg is tudom szépen indokolni, hogy miért. A probléma csak az, hogy anyáék nem úgy gondolkoznak ahogy én. Tökre nem hisznek nekem, bármit is mondok, pedig én tökre nagyon tutira komolyan gondolom.. Szóval, emiatt kevesebbet gondolkozok magyarul, mondván úgysem mondanám ki, amit gondolok. Ehelyett angolul meg hollandul gondolkozok, mert azt meg is tudom beszélni valakivel. 

Szóval, ha valaki unatkozna kedves olvasóim közül és kicsit jobban örül annak, hogy elkezdtem felnöni, mint a szüleim: írj bátran! Ha többet gondolkoznék, többet is tudnék írni nektek.. :) 

Egy pár újdonság rólam, azonkívül, hogy elkezdtem komolyodni:

-dolgozok! én! tényleg! már több, mint két hónapja! 

-teljesen egyedül lefoglaltam egy nyaralást Olaszországba a nyárra. két hétre megyek a barátommal egy kedves családhoz. :)

-a nevem már bent van az egyetemi listában, habár csak jövöre végzek a középiskolával. de idén jártam elökészítö-egyetemre és van róla diplomám is! ezenkívül mehetek mindenféle tök jó egyetemi elöadásra, nagyon élvezem öket. :) 

komoly.. nagyon komoly.. de amúgy még mindig nem tudok normálisan telefonálni, mindig nevetnem kell és ha valami komolyról kell döntenem a válaszom még mindig: igen, persze, lehet, nem biztos, IGEN! szóval, még van mit fejlödnöm. De jó úton van a kishercegnö.. hamarosan királynö leszek, bizony!

help, ik weet niks!

Ik vind het altijd leuk als er een moeilijk vraag gesteld wordt bij filosofie. Dan moet ik me hersenen echt aan het denken zetten, vorm ik nieuwe meningen over dingen en denk ik na over nieuwe onderwerpen. 

Zo was dus laatst de vraag: Wat weet je? Nou, heel veel dacht ik eerst. Maar toen begon ik te twijfelen. 

Ik weet dat ik nu leef. Ja, maar ik heb de film Inception gezien en misschien ben ik aan het dromen of is mijn leven alleen een illusie.Ik ging veel dingen langs, maar ik kon steeds toch weer iets verzinnen die liet zien dat ik het toch niet helemaal zeker wist. Toen dacht ik: chocola! Die is lekker. Dat weet ik. Om specifiek te zijn: Milka chocola met Oreo koekjes erin. Yummyy.. En dat weet ik, omdat ik die al eerder heb geproefd. Ik heb een hele schema bij dit voorbeeld opgesteld en ik was heel erg blij om eindelijk iets zeker te weten. 

Ik weet dat Milka chocola met Oreo koekjes erin lekker is, omdat ik die al eerder heb geprobeerd. Dus je weet iets, als je het al eerder hebt gedaan. Je moet ervaring opdoen om iets te kunnen weten. 

Logisch, leek me.

Ik kwam thuis en mijn Milka chocola lag op mijn bureau, opeens gesmolten. Ik probeerde het eraf te likken en het smaakte vreselijk. Help, ik weet niks! 

Hebben jullie ooit hierover nagedacht? Weten jullie iets? Vertel me! Ik wil het ook weten. :)

nieuwe, oude telefoon

Lieve lezers, ik heb een belangrijke mededeling voor jullie. 

Ik begin volwassen te worden! Whaaa! Mensen die me niet zo goed kennen, moeten weten dat ik al 19 ben en me toch gedraag als een klein kind. Ik hou niet van serieuze zaken. Foei. Toch merk ik dat ik me steeds meer bezighoud met mijn zaken. Zoals mijn verzekeringen, medicijnen, rekeningen die mijn ouders voor me betalen. Ik begin die dingen te begrijpen en ook hoe duur en belangrijk ze zijn. Ik meen het echt, tot nu toe vond ik het helemaal niks. Daarom volgt daaruit mijn andere mededeling: ik ga een stuk serieuzer worden, ook qua schrijven. 

Ik heb een iPhone 4, al bijna 3 jaar. Mijn abbo wordt steeds verlengd en ik krijg steeds mails binnen dat ik misschien wil overstappen naar iets anders. Ik zal dat even uitleggen. Ik betaal bijna niks en ik heb onbeperkt alles: internet, sms, bellen. Maar, dat wilde ik dus niet doen, want ik heb dat ooit genomen, dus laat dat maar zo staan, ik vind het zo goed. Dat was zo, maar toen besloot me pa dat ik het zelf moest gaan betalen. Ik kreeg dat geld op me rekening gestuurd, maar me pa wilde dat ik het zag gebeuren. Ik had opeens ipv 89 euro op me rekening bijna niks. Het begon me te irriteren dat mijn geld zomaar wegging. Daarom ging ik op zoek naar iets anders. Om T-mobile te irriteren, heb ik mijn abbo opgezegd en gezegd dat ik niks meer bij hun wilde. Even serieus, je kunt echt niks goed regelen bij hun en ze zijn zó níét vriendelijk! Foei. Daarom ga ik een simlockvrij nieuwe, oude telefoon nemen. Ja, zo'n oud schatje waarmee je echt alleen kan bellen en sms'en. Zo bepaal ik hoeveel ik per maand betaal en... zal ik geen internet meer hebben. 

Dat wordt zeker even wennen, maar ik ben ook bewust geworden van hoe anders mensen tegenwoordig zijn. Mijn vriend en ik ook, knuffelen onze telefoons vaker dan elkaar. Mijn moeder praat met mij meer via facebook dan dat ze naar me kamer toeloopt. Vind ik niet leuk! Dus ik zal eraan wennen en uiteindelijk wordt het toch beter. :) Maar, om toch makkelijker te kunnen leven dankzij smart-dingen, zal ik gaan sparen vanaf nu voor een netbook, zo eentje die je als laptop en als tablet ook kan gebruiken. Super handig zal dat zijn.. Dan kan ik in de pauze het even pakken en iets schrijven voor me blog. :) En ik zal het allemaal van me eigen geld doen. Omdat ik volwassen begin te worden. ENG!  

Dus nu even terug naar het schrijven: ik wil ook serieus gaan schrijven, dus niet net als nu, gewoon ff me gedachten neerzetten.. :D Maar echt stukken met inhoud enzo. Waar ik serieus over nadenk en controleer en.. ja een beetje net als vroeger, maar dan beter. Leuk, leuk, denk ik. :)  Het leven is zoveel minder leuk sinds ik al die serieuze zaken heb ontdekt.. Maar, ik blijf het leuk vinden op mijn eigen manier! 

Tips voor jullie: 

-begin niks bij T-mobile, ze zijn irritant;

-koop een netbook, het is cool. 

Knuffels,

katie

buitenlandje

Ik ben een voorstander van vrijheid van meningsuiting. Kan me niet schelen wat anderen daar van vinden, het is mijn mening. Het begon allemaal nog maanden voordat ik 18 werd. Ik heb mijn tegemoetkoming aangevraagd. Bam, afgewezen. Ik dus bellen, bellen, bellen en nog langer naar dat irritant geluidje luisteren toen iemand eindelijk de telefoon opnam. Ze zei het volgende: Goedemiddag, Klantenservice van DUO, met wat kan ik u helpen? Hebben jullie een naam gelezen? Ik ook niet gehoord. Dus ik mijn probleempje uitleggen, zij haar geruststellend verhaaltje vertellen, iedereen blij. Ik een half jaar later nog steeds niks gekregen, dus dan maar mailtjes sturen. Ik heb duizenden mails gestuurd, steeds hetzelfde verhaal: je was te laat, je krijgt het niet. Ik begon toen echt gewoon te dreigen, toen kreeg ik eindelijk een normaal antwoord. Ik dus een bezwaar indienden, precies hoe dat me verteld was. Vervolgens kreeg ik te horen dat ik zelfs met het versturen van mijn bezwaar te laat was en dat ik in mijn bezwaar geen namen heb genoemd. Kunnen jullie het nog volgen, want ik begon vanaf hier niks meer te snappen.. Dus, ik was gewoon afgewezen, punt uit. Als ik toch iets wil, moet ik naar de rechtbank en ik moet daarvoor alvast gaan betalen. Sorry? Nee. Aan het einde van de brief met kleine letters: ik heb je nieuwe verzoek voor tegemoetkoming wel in behandeling genomen. WATTT?! Dus, nu zit ik weer te wachten of er misschien magisch geld op mijn rekening komt. 

Ik heb helemaal niks verkeerds gedaan, ik heb alles op tijd gestuurd en wanneer ze zeiden dat ik het moest sturen en dan krijg ik een bericht dan ik ben afgewezen en dat ik naar de rechtbank mag. En met kleine letters dat ik misschien toch wel tegemoetkoming krijg. 

FF -sorry- mother fucking fricking serieus... Wat is dit allemaal? Gewoon omdat ik een buitenlander ben, moeten zij moeilijk gaan doen. En dan spreken ze nog over gelijkheid en tolerantie. Jaja. 

Ik dacht voor een tijdje om voor Nederlandse nationaliteit te gaan nemen wanneer het al kan (in de zomervakantie), maar na al dit gedoe wil ik het helemaal niet meer. 

En het is maar een voorbeeld. Ze doen moeilijk over alles. A-L-L-E-S. Het is gewoon genoeg nu. Laat alles maar, ik hoef niet meer erbij te horen. Ik blijf wel trots op mijn Hongaarse nationaliteit, zo weet ik tenminste van mezelf dat ik niet zo'n monster ben als die mensen. En dat ga ik dus ook niet worden. 

Respect voor de mensen die niet zo zijn, blijf jezelf. :)

katie

inhalen

Wow, wat heb ik het toch druk! Merk ik nu opeens omdat het vakantie is. Ik had ergens een belofte met mezelf gemaakt om ten minste één post te schrijven per maand, maar blijkbaar had ik zoveel dingen aan me hoofd dat ik zelfs dat was vergeten. Nu dat ik heel veel essays moet schrijven (en daar totaal geen zin in heb) dacht ik eraan dat ik mijn blog best wel verwaarloos. Sorry sorry! Ik schrijf echt graag, ik vind het super leuk, het is alleen dat ik nooit genoeg tijd heb om iets nuttigs te gaan schrijven. Niemand heeft iets aan een half afgemaakt verhaaltje.. Ik wil het echt wel weer oppakken, want het is goed voor me. Schrijven is ontspannend (als het niet om een essay gaat) en het helpt bij veel dingen. Bijvoorbeeld om dingen beter te gaan begrijpen of om iets beter in me hoofd te zetten, zodat ik het niet ga vergeten. Ik wil niet te veel tijd besteden aan het verleden, want we moeten allemaal verder, daarom alleen in het kort wat er afgelopen tijd gebeurd is:
- Ik heb mijn eerste diploma gehaald! LAPP-Top, Psychologie, bij Universiteit Leiden. Het voelde zo goed om eindelijk iets van een erkenning in mijn hand te houden. Nu kan ik laten zien van kijk: ik zei het toch! Ik wil het echt gaan doen!
- Ik ben alweer twee en half jaar samen met mijn vriend. Wow, wat gaat de tijd toch snel! Ik vind het echt zo wonderlijk dat wij echt zo lang al samen zijn en gewoon.. ja.. dat wij al zoveel hebben meegemaakt! We hebben het natuurlijk ook mooi gevierd. :)
-Ik ben erachter gekomen dat ik allergisch ben voor lactose. Niet echt handig. Foei is het. Nu let ik steeds vaker erop wat ik eet en wat ik eigenlijk niet mag eten en het is zo lastig.. Ik hou van chocomel en van pudding en van.. ah. Maar, opeens is mijn leven veel helderder. Ik werd namelijk tot nu toe best wel vaak misselijk en ik bedacht steeds maar dingen waardoor het zou komen, terwijl het gewoon de hele tijd door lactose kwam. Dus, nu eet ik al die lekkere dingen alleen als ik thuis kan blijven de hele dag. Dan prop ik me vol en blijf ik de rest van de dag dichtbij de toilet. :D Ik heb zojuist zelfs een lactosevrij chocomelk ontdekt, hopelijk vindt mijn buik dat goed.
-Ik ben overal en nergens geweest, niks en alles gedaan en het leven gaat maar door..
Dus, ik ga dan maar weer eens verder met mijn engels essay. En ik zal eraan denken om te gaan schrijven. :)

knuffels.. het is eindelijk te warm daarvoor.. dan maar.. een zwaai?
katie

update

Lang geleden weer dat ik iets heb geschreven.. Maar, ik was gestopt met me schrijf-leven toen ik dat ding op me hand kreeg. Ik ben inmiddels naar de dokter geweest, en ik heb een lieve ganglion. Ze kunnen het wegsnijden als ik dat wil en dan krijg ik een litteken van 7 cm op me hand. Mooi. Ik leer wel leven met me ganglion. Het doet geen pijn meer, of ja, niet meer zo vaak.. alleen als ik iets raars doe met me hand. Maar ik kan dus gewoon schrijven. :)

Ik zou ook over de filosofie olympiade vertellen, maar nu dat ik bijna een maand later weet dat ik niet in de eerste 30 was, heb ik daar niet meer zoveel zin in. :D Maar het ging om de ervaring en dat ik een nachtje helemaal gratis in een hotel kon slapen en mocht eten hoeveel ik maar kon. Dat was wel top. Yeah.

Ik ga tegenwoordig ook elke maandag naar de Universiteit in Leiden voor Lapp-Top, psychologie. We leren daar heel veel over emoties en het is best wel interessant.

Heb ik al verteld dat ik werk? Ja, IK werk. Die twee woorden in een zin zien er raar uit voor mij. Maar ik doe het echt. Ik deel iets van 100 kranten uit, denk over dingen na en luister muziek of iets leerzaams, zoals scheikunde en ik krijg geld daarvoor. Ik doe het wanneer ik het maar wil, hoe ik het wil, dus dat is waarschijnlijk de reden waarom ik het tot nu toe leuk vind. Ik vind het gewoon niet leuk om een baas te hebben die alles voorkauwt wat ik moet doen. Zo is het goed voor mij. Ik verdien niet eens veel, maar ik vind het leuk. Soms is het wel goed om even buiten te zijn en te kunnen nadenken over dingen en daarmee ook nog eens geld verdienen. Hmm, bestaat zo'n baan waarmee je ook een normale salaris kan verdienen? Tell me. :D

Ik ben ook op vakantie geweest vorige week, naar Hongarije. Dat was ook best wel leuk. Maar daar schrijf ik liever in het Hongaars over. :)

 

Dattt.. is er gebeurd de afgelopen weken met mij. :)

 

knuffels, katie

machteloos

Ik heb voor het laatst ongeveer 2 jaar geleden een pijnstiller genomen. Ik vind dat een beetje pijn nog kan en er zijn ook andere manieren om je pijn te stillen. Maar afgelopen nacht had ik opeens zoveel hoofdpijn dat ik om 1 uur nog steeds wakker op me bed lag. Ik voelde elk klein stukje van me hersenen branden en ik kon het gewoon niet meer, dus ik pakte een pijnstiller. Ik lag nog een half uurtje met me hoofdpijn en toen was het opeens weg. Ik voelde bij elk gedeelte de pijn langzaam weggaan, maar ik voelde nog steeds dat het er was. Er was nog steeds iets mis. Rond 2 uur wist ik het: ik was nog steeds wakker, aan het denken over schrijven, huiswerk, boeken, bloggen... De pijnnstiller heeft misschien me pijn weggenomen, maar niet de oorzaak van me pijn. Ik wist dus dat ik er nog steeds last van had, ook al voelde ik het niet meer. Ik vond dat dat niet de bedoeling was. Had ik maar die pijnstiller laten liggen! Ik voelde me best wel machteloos, want zelfs dat enge geluid bij me oren was weg. Ik voelde niks meer, maar ik wist dat ik nog steeds niet goed was. Ik viel uiteindelijk in slaap door aan slapen te denken en alle andere dingen proberen weg te laten. Het was niet de pijnstiller die me uiteindelijk had geholpen, maar ik zelf. Ik kan nog steeds niet begrijpen waarom mensen deze dingen innemen, terwijl het niet goed voor je is. Ik werd vanochtend wakker en ik voel me zo slap en ik kan me nergens op concentreren. De pijn was misschien weg, maar ik ben er nog steeds en ik voel me niet goed. Dus, geen pijnstillers meer nemen in de komende tijd..

ziek...

Mijn laatste post op facebook zegt dat ik ziek ben, en veel vrije tijd heb. Dat was ook zo, totdat ik door mij overvloed aan vrije tijd gemerkt heb dat mijn hand best wel vaak pijn doet. Ik hoef niet eens veel te doen, en het doet al pijn. Ik ging dus kijken en inderdaad: er klopte iets niet. Ik heb namelijk een grote bult ofzo die eruit steekt op mijn hand. Het is hard en het ziet er echt onnatuurlijk uit. Niet vragen hoe ik het niet eerder heb gemerkt, dat weet ik ook niet. Maar het zit daar dus. Daarom heb ik besloten om mijn dokter te gaan bellen die weer eens niet was. Dan maar de vervanger bellen. Een vrouw nam de telefoon op en vroeg mij om even te gaan wachten. 10 minuten later was 'even' voorbij. Zij vroeg dus wie ik was en wat ik wilde. Blijkbaar is een afspraak tegenwoordig helemaal niet zo normaal, want ze begon vragen te stellen: hoe ziet het eruit? doet het pijn? neem je pijnstillers? nee, ik neem niks, nooit genomen. Toen bleef ze stil en zei ze dat ze met de dokter zou gaan overleggen en dan belt ze me straks wel terug of ik wel of niet mag gaan. Anders moet ik gewoon wachten en het gaat wel van zelf weg aangezien het niet zoveel pijn doet, ze denkt dat ze weet wat het is. Ik wist even niet of ik moest gaan lachen of huilen. Ze weet via de telefoon wat ik heb?! En omdat ik nevernooit in me leven pijnstillers heb genomen betekent dat het geen pijn doet?! Ze heeft me ook nooit meer teruggebeld. Ik durfde dus niet echt te gaan schrijven, want straks is dat niet goed voor me hand, nu begint het ook al veel pijn te doen... Maar nu moet ik dus echt een hele week een abnormale bot-harde ding op mijn pols gewoon verdragen en niet klagen erover. Dit is toch niet normaal?! 

Maar, er zit ook een goede kant aan dit alles: ik heb ten minste een keiharde en hele goede onderwerp voor mijn betoog. Huisartsen mogen nooit een afspraak met je weigeren. 

Ook sorry schatjes, maar ik zal dus of heel weinig of niks gaan schrijven de komende dagen.. Het doet eigenlijk nog meer pijn om niet te kunnen schrijven dan me hand, maar ik moet ook rekening houden met het feit dat ik zonder hand helemaal niet zou kunnen schrijven. Dus dan maar beter nu een pauze dan straks helemaal niet meer kunnen. :) Bedankt voor jullie begrip!

knuffels,
katie

emoties

Hebben jullie er ooit over nagedacht waarom wij emoties hebben? Wat de doel van emoties is? Ik niet. Maar maandag moest ik het doen. Ik doe mee aan LAPP-Top, zoek maar zelf op wat dat is, en ik doe psychologie. Wij hebben maandag een college gehad over emoties, hoe ze ontstaan en wat hun doel is. Onze eerste opdracht was dus om over mijn eerste vraag te gaan nadenken. Eerlijk gezegd, had ik eerst helemaal geen idee. Uiteindelijk kwamen wij toch een beetje uit op een idee, op een antwoord en wij zaten niet eens ver naast. De doel van emoties is namelijk communicatie. Ik luisterde zorgvuldig naar wat onze docent allemaal ging vertellen en ik begreep het merendeel ook, en ik vond het interessant, dus ik was blij. Dit was nog een bewijs dat ik psychologie zeker wil gaan studeren. Toen ging ik naar huis en onze huiswerk was om mensen te gaan interviewen met dezelfde vraag: waarom hebben wij emoties? Ik heb besloten om mijn filosofie docent te gaan interviewen, want hij zou zeker met een leuk antwoord komen, met iets wat onze docent misschien niet zou verwachten. Hij gaf ook een heel leuk en ingewikkeld antwoord, dus ik was tevreden. Het probleem met mij is alleen dat ik dingen te snel geloof als een docent dat mij vertelt. Of als mijn ouders me iets vertellen. Ik twijfel er niet aan, ik neem gewoon aan dat het klopt. Na de interview heb ik mijn filosofie docent uitgelegd wat wij hebben geleerd en hij twijfelde wel. Hij vroeg zich wel af of het klopte. En hij had eigenlijk gelijk, hoezo communicatie? We kunnen ook emotieloos praten, en dan begrijpen anderen ook meestal wat we bedoelen. Dus het is niet per se een doel. Ik heb er verder zelf niet over nagedacht, maar ik heb mezelf wel beloofd om niet alleen kritisch naar me eigen woorden te gaan kijken, maar ook kritisch te gaan luisteren naar anderen. Omdat iemand een docent is en onderzoeken heeft gedaan, betekent nog niet dat hij/zij gelijk heeft. Ik zal de volgende keer zeker wel vragen wat mijn docent vindt van de opmerking van mijn filosofie docent.

knuffels,
katie

Een ochtend met NS

Een ochtend met NS

Toen ik vanochtend uit de trein stapte, dacht ik: ik zou een comedy kunnen schrijven over mijn reizen in de trein. Zo heb ik besloten om zo snel mogelijk op te schrijven wat vanochtend is gebeurd.

Ik liep naar het station en keek, zoals altijd op het bord om te kijken of mijn trein vertraging had. Nee, hij zou gewoon om 7:21 vertrekken. Ik liep dus naar boven en wachtte. Rond 7:20 kwam er een trein aan, maar van de verkeerde kant en hij stopte dus eigenlijk ook op de verkeerde spoor. Iedereen keek verward, want wat moet je toch doen nu? Veel mensen gingen gewon instappen, hopend dat het de trein naar Rotterdam was. De conducteur kwam ook tevoorschijn, gillend naar de mensen: 'Dames en heren deze trein rijdt naar Nieuwekerk a/d IJssel en dat is het eindstation. Aan de zijkant van de trein stond Uitgeest en hij stond aan de kant waar de treinen naar Rotterdam reden. Nog meer verwarring dus: een trein die maar een station verder ging? De mensen bleven toch erin, want rijdne is toch beter dan blijven staan. Voor hun dan. Ik bleef toch op het station staan, want tussendoor heb ik ook op mijn reisplanner gekeken. Mijn trein heeft gewoon wat vertraging. Om 7:32 kwam mijn trein aan, die dezelfde trein was als degene twaalf minuten geleden. Dezelfde mensen keken naar ons vanauit de trein, ze schaamden zich een beetje denk ik. Ze reden voor niks en station verder, want nu zijn ze toch terug. Ik stapte deze keer toch in, want de conducteur zei dat we nu wel richting Rotterdam zullen reizen, let niet op het bord aan de zijkant van de trein waarop Uitgeest staat. Ga ik dus in de al wat volle trein, zegt opeens de computer stem: 'Goedemorgen dames en heren, dit is de Sprinter naar Uitgeest.' Maakt niks uit, de conducteur zei net van niet. Er was geen zitplaatst meer, dus ik ging bij de deur staan. We vertrokken in de goede richting, dus eerder of later zullen we aankomen in Rotterdam Centraal. Later dus. Het volgende station volgens de mensen in de trein: Rotterdam Alexander. Het volgende station volgens de computerstem: Nieuwekerk a/d IJssel. De mensen die al een keer daar zijn geweest vanochtend, kijken bezorgd uit het raam. Wij naderen station Alexander en de mensen beginnen een beetje te lachen toen de computerstem weer iets te zeggen heeft: 'Goedemorgen dames en heren, dit is de stoptrein richting Gouda en Uitgeest.' Op dat moment stoppen wij op station Alexander en gaan veel mensen uit. Twee keer zoveel mensen staan op het perron te wachten om in de trein te kunnen komen. De eerste deel is al binnen, ik sta al tegen een man gedrukt, zijn vrouw kijkt jaloers naar mij. Alsof ik een andere keus had dan daar staan. De tweede deel probeert zich ook binnen te proppen, maar het lukt niet. Op dat moment heeft onze conducteur eindelijk ook weer iets te zeggen: 'Kan iedereen alstublieft een beetje opschuiven?!' schreeuwt ze van buiten de trein. Omdat zij per se mee wilt en mee moet, begint ze de mensen de trein in te duwen. Ze klikt een keer met haar sleutel en de deuren gaan dicht. De schapen zijn ingeladen, we kunnen vertrekken! Onze reis is nog niet afgelopen natuurlijk, want tussendoor zijn de machinisten ook druk bezig met het probleem van de computerstem. Wij naderen station Noord en de schermen worden even uitgezet en weer aangezet. Iedereen probeert zijn lach in te houden, maar dat leuke muziekje van de computerstem komt weer: 'Goedemrogen dames en heren, dit is de sprinter naar Gouda en Uitgeest.' Weer een kort muziekje: 'Het volgende station is Heemskerk' Iedereen barst uit en begint hard te lachen. Dit is toch niet normaal? We stoppen dus bij Noord en iedereen probeert zich weer te gedragen terwijl weer een extra groep bijkomt. Ik kan bijna de hartslag van de man voelen voor me. Maar we rijden weer vrolijk verder en het volgende station zal eindelijk Rotterdam Centraal zijn. De schermen en onze lieve computerstem worden voorgoed uitgezet. Op dat moment veranderen wij ook: iedereen heeft opeens haast, geeft zijn laatste hoop op om zijn trein nog te halen en sommigen beginnen al te bellen om te zeggen dat zij later op werk zouden aankomen. We worden nog voor het laatst vrolijk gemaakt door de conducteur: 'Goedemorgen iedereen, het volgende station is Rotterdam Centraal, onze eindbestemming. Ondanks de vertraging wens ik iedereen een fijne dag verder. U kunt op spoor 9 overstappen in de richting...' Zo gaat ze verder totdat de trein bijna stilstaat en op het laatst moment zeg ze nog snel iets erbij, waardoor wij nog sneller uit de trein willen komen: 'U kunt op het station gratis koffie en thee krijgen.' De deuren gaan open en iedereen gaat op zijn eigen pad verder. Toch zal waarschijnlijk niemand zijn rare ochtend vergeten in de trein. Ik in ieder geval niet.

akkor nem érdekelsz

Már gondolkoztam róla, hogy írnom kéne arról, hogy 2 év után megint hazamegyek egy hétre. De nem tudtam miröl szóljon, meg mi másról is írjak. Aztán ma történt megint valami, amiért eszembe jutott, hogy miért is nem mentem eddig haza. Elöadás volt a suliban, két egyetemi tanár tartotta. Arról az egyetemröl jöttek, ahová én szeretnék majd járni. Úgyhogy gondoltam odamegyek és beszélgetek velük a végén. Arról volt szó, hogy az itteni oktatás nem müködik jól a jegyek miatt, szóval gondoltam elmesélem, hogy nálunk csak 1-5-ig van. Odamentem és én buta azzal kezdtem, hogy Magyarországról való vagyok. A bácsi arca másodperceken belül megváltozott. Azért mégiscsak elmeséltem, hogy nálunk máshogy van, erre az volt a válasza, hogy hát igen, van ahol még rosszabb is, mint itt. Pedig tökre nem arra céloztam. Utána majdnemhogy elküldött... És ekkor jutott eszembe: utálom, ha így viselkednek velem! Csak az az egy sor miatt a CV-en, az az egy kicsi dolog miatt máshogy néznek rám. Még nem is mondok semmit, már is vannak elöítéleteik az embereknek. Eddig mindig próbáltam mesélni azokról a dolgokról, amik nálunk is vannak, meg hogy nálunk is vannak ám jó dolgok... De egy idö után úgy döntöttem, ha öket sem érdekli, akkor majd engem sem. Ha talán úgy teszek, mint akit nem érdekel, akkor majd elfogadnak. Eredmény: már két éve nem voltam otthon és tökre szeretnék haza menni, de mindig eszembe jut, hogy attól csak minden rosszabb lenne. Magyarország nem tartozik a jó kis nyaraló helyek közé, azok közé, amiröl beszélgetni lehet a suliban. De visszafelé is így van ám: nincs is sok minden, amiröl lehet beszélgetni. Ha hazamegyek, mindenki azzal van elfoglalva, hogy arról beszéljen, hogy már milyen régen nem voltam otthon, meg hogy miért nem jöttem, meg hogy mennyire hiányoztam. És azt veszem észre, hogy már jövünk is haza, pedig még meg sem szólaltam.. Ha meg mégis megszólalnék: ne csinálj így, beszélj magyarul! 

Szóval pont a szülinapomon megyünk haza. A szüleim visznek magukkal, mert most már muszáj mennem. Akármennyire is élvezni fogom, meg örülni fogok annak, hogy otthon leszek, nem fog változni semmi és ez bánt. Mert nincs értelme hazamenni így. Azért, hogy mindenki a fejemhez vágja, hogy igazán jöhettem volna elöbb is. Azért, hogy újra elköszönjek mindenkitöl... 

De szóval, jövök. 

life of pi

Wie heeft allemaal de film gezien? Nee? Nee.. Oke.. Ik wel. Ik dacht eerst ook dat het misschien niks zou worden en ik heb van veel mensen hetzelfde gehoord en ze kozen uiteindelijk toch voor een andere film. Ik niet. En het was alles waard. Het is echt een hele mooie film, echt een aanrader! Ik heb het al zelfs 3 keer gezien.. Ik vond het einde zo mooi, waar het verhaal allemaal om ging, en natuurlijk Richard Parker. Daarover zei een vriendin van mij: je hebt twee muizen en je wordt verliefd op een tijger?! Ze heeft eigenlijk gelijk. Ik hou van Belle & Blair alsof ze me kinderen zijn, ik verwen ze als weet niet wat, en dan word ik verliefd op een tijger.. Geen goede combinatie. :D Maar Richard Parker heeft me nieuwe dingen laten zien, samen met Pi. Dingen wat ik niet snel zal vergeten. Dus, ik moest het even met jullie delen: Life of Pi is echt een aanrader! :)

knuffels, katie