21.5.12

tudod a nevem, de nem a történetem!

Egy szívböl jövö üzenet..
Pár héttel ezelött elfelejtettem beszedni a fogamzásgátlómat, majdnem két teljes napig. Egyszerüen csak elfelejtettem, mert olyan sok dolgom volt. A szüleim nem voltak itthon és fogalmam sem volt, milyen következménye lehet. Pótanyukám, az internet, felvilágosított: lehetséges, hogy terhes vagy! Utána két hétig minden nap csak erre gondoltam: mivan, ha? Mit fognak mondani a szüleim? Mit fognak mondani a barátom szülei? Mit fogok csinálni azzal a babával? Én mindig mindent nagyon pontosan megtervezek, hogy hogyan lesz meg ilyenek.. és öszintén szólva, még nem volt egy baba a tervemben. Végül egy hét után úgy döntöttem, elfogadom a tényeket és alkalmazkodok hozzá: megváltoztatom a terveim. Napokig erröl álmodtam, még ébren is: majd hétvégén dolgozni fogok, és amíg terhes vagyok befejezem a sulit. Majd talán kihagyok egy évet, hogy tudjak vigyázni a babára és utána megyek majd csak egyetemre. Eleinte egyáltalán nem tetszett ez a terv, de végül megkedveltem. Végre vehetek baba-rucikat, majd mindenki rám fog nézni és mondani, hogy jajj, de aranyos, én is szeretnék egy gyereket! Végre nem lesznek olyan perceim, mikor nincs mit csináljak és unatkozom. Magyarországról ideértek az én régi könyveim és már láttam magam elött ahogy én olvasom fel a meséket, pont úgy, ahogy a szüleim nekem is felolvasták.
A kidolgozott tervemet elmondtam a barátomnak is, mire azt mondta, hogy még várjuk, mert nem is biztos, hogy terhes vagyok. Kicsit csalódott voltam, de hát igaza volt.. internet-anyukámnak nem lett igaza, én nem lettem terhes. Múlt hétvégén nagyon zavarodott voltam: annyi közös tervünk volt, én már elterveztem az egész életét, a nevét is tudtam és ö pedig cserben hagyott. Úgy döntött, hogy nem születik meg. Én két hétig hánytam, fájt a fejem és egyfolytában csak rá gondoltam.. ö pedig egyszerüen nem is létezett. Olyan egyedül éreztem magam a barátom karjaiban.. De nem adtam fel, pár hónappal arébb csúsztattam a tervem és mégegyszer elmondtam a barátomnak: sulikezdéskor terhes leszek, nyáriszünetben megszületik, elköltözünk együtt és megpróbálunk élni. Miért ne? Aztmondta, hogy szerinte várnunk kéne és hogy nem kell ennyire sietni a dolgokkal, csak azért, mert majdnem minden gyorsan jött. Örülnünk kell, hogy nem így történt. Én elkezdtem sírni, mert fogalma sem volt, hogy milyen egyedül éreztem magam. Eközben a szülei is képbe jöttek: mérges lettek ránk, mert hogy egész nap nem mentünk le beszélgetni velük. Az apukája elkezdett kiabálni és én legszívesebben hazafutottam volna. A barátom lement és elmondta, miért voltunk fent olyan sokáig: a Kata szeretne egy gyereket. Az apukája közölte, hogy a Kata most akkor mehet is haza. És akkor még szépen fordítottam le a szavait. Ekkor jutott eszembe a cím: tudja a nevem, de nem a történetem! Míg ö kényelmesen a kertben ücsörgött én legalább háromszor összeomlottam. Végülis csak kaptunk egy szülöi felvilágosítást arról, hogy várhatunk a dolgokkal egyészen, míg 30 évesek nem leszünk. Míg be nem fejezzük a tanulást, meg lesz szép házunk. Mert mégis ki szülne már gyereket 20 évesen? Annyira nem érdekelt az egész, inkább nem szóltam semmit, de az én anyukám megtette. Ö szült két gyereket is még mielött 30 lett. Húú, olyan rossz sorsom van.. Néha nem tudok választani a sok kaja közül, milyen rossz nekem! Ilyesmi gondolataim voltak, de egyet sem mondtam ki. Ehelyett csak bólogattam, majd a barátommal eljöttünk hozzám.
A kertben ültünk naplementénél és beszélgettünk. Aztmondta, hogy sosem hagyna el, és ha az apukája tényleg elküldött volna, velem jött volna. Engem választott volna. Megölelt és azt mondta, bármit megtenne értem. A szemébe néztem és megsimogattam a hasam, majd elsírtam magam. Azt mondtam, hogy hozzászoktam az ötlethez, hogy lenne egy gyerekem, akivel foglalkozhatnék és nem érezném magam egyedül. És hogy akkor végre ö is mindig velem lenne, nem csak hétvégén.. Mert hétközben olyan egyedül éreztem magam.. Végülis órákig beszélgettünk mindenféléröl, egészen addig, míg észre nem vettem a lényeget: teljesen mindegy mikor fogunk együtt lakni és mikor lesznek gyerekeink.. Ez az egész arról szól, hogy akkor is, mikor mindenki ellenünk van, fogjuk egymás kezét.. Hogy annak ellenére, hogy mások azt gondolják, hogy milyen messze lakunk egymástól, mi sosem unjuk meg az utazást. Arról, hogy élvezzük azokat a perceket, mikor együtt vagyunk és mindent elfogadunk úgy, ahogy van. Nem kell mindent eltervezni, ha itt az idö, ígyis úgyis megtörténik. És ez az élet. Jön magától, nem kell elé menni.

10.5.12

jeugd van tegenwoordig

In de vakantie hebben ik en mijn vriend besloten om alles zonder smartphones te doen. Wij gingen op het station naar gele borden kijken, in verschillende steden hebben wij gebruik gemaakt van plattegronden die je op het station kunt printen. De dagen daarna gingen wij ook zonder telefoon fietsen naar een bepaald plek. Wij hebben dit gedaan, omdat wij echt te vaak bezig zijn met die dingen. Ik vind het zo irritant als hij naast me zit en iets aan het spelen is ofzo. Om eerlijk te zijn, doe ik soms ook dezelfde en ja, ik vind mezelf ook niet echt beleefd dan. Zonder telefoons vond ik het veel leuker met hem, zoals ik al heb verteld, ik heb echt veel lol gehad in de meivakantie en dat kwam deels hierdoor. Ik vond het veel leuker om samen naar gele borden te kijken, om samen op de fiets in Rotterdam uitkomen terwijl wij naar Gouda wilden en om veel meer met elkaar te praten. Maar ja, hier komt het dan: de jeugd van tegenwoordig kan gewoon niet zonder die dingen! Soms waren wij helemaal uitgeput en nat ergens beland en wij keken elkaar aan en met een beetje schaamte en pakten we onze telefoons. 'Breng ons naar huis!' was wat wij meestal zeiden, echt hopeloos! :D Ik verveelde me geen moment met hem zonder mijn telefoon, maar dat ding is gewoon handig in sommige gevallen. Als we reisplanner hadden gebruikt, hadden we trein net gehaald. We hebben hem echt net gemist doordat wij naar die boorden moesten kijken. Hopeloos, die jeugd van tegenwoordig. :D Maar, wij zullen proberen om het alleen te gebruiken als het echt nodig is. Leven is gewoon veel meer lol zonder die dingen! 

katie

9.5.12

people help the people!

Verdient iedereen een tweede kans? Mogen wij zomaar iemand beoordelen op basis van zijn verleden? Bijpassend liedje: BIRDY - PEOPLE HELP THE PEOPLE (klik)
Ik wil ten eerste twee gevallen aan jullie vertellen en daarna mag iedereen zelf conclusies trekken en zelf besluiten of mensen een tweede kans wel of niet verdienen. Ik vind het belangrijk en ik wil dat anderen erover ook gaan nadenken.. :)

Ik heb een aantal weken geleden de film The woodsman gekeken. Het gaat over een man die aantal jaren geleden een meisje heeft verkracht en hij moest daarom naar de gevangenis. Hij is vrijgekomen en hij wilt een nieuwe leven starten: hij heeft een baan, een huis.. Hij heeft af en toe rare gedachten over kinderen, maar hij doet het echt niet bewust. Iedereen weet hoe een vrijdag is voor de vakantie, wanneer je aan niks anders kunt denken dan aan de vakantie. Dat doen we ook niet expres, en zo is het ook een beetje bij deze man. Hij doet dus echt zijn best, hij wilt alleen maar doorgaan met zijn leven en hij vraagt om hulp. Hij komt een vrouw tegen die hem begrijpt en die hem wilt helpen, maar alle andere mensen zijn tegen hem. Op werk wordt hij in elkaar geslagen, de politie komt gelijk naar hem toe als een kind wordt verkracht in de buurt (er is een andere verkrachter in de film..) Niemand gunt hem een nieuwe leven, niemand zegt tegen hem: goedzo, het komt allemaal goed. Jij doet het goed. Toch verwachten mensen van hem dat hij normaal wordt, maar elke keer als hij iets goed doet, wordt hij weer beschuldigd van iets anders. Hoe moet hij dan zelf geloven dat hij kan veranderen? Waarom zou hij dat doen? Niemand gelooft erin dat hij het kan.. Zou hij geen tweede kans moeten krijgen van de mensen? 

Ik heb in de vakantie zo'n programma gekeken waarin een man naar Australië wilde verhuizen, of hij wilde ten minste zijn familie zien die daar woonde. Daarvoor moest hij toestemming krijgen door zijn verleden. Hij heeft zijn ex's slecht behandeld. Maar dat was dus ook lang geleden, hij heeft ook in de gevangenis gezeten en hij zegt dat hij veranderd is. Toen een vrouw van de politie alles voorlas wat hij ooit heeft gedaan, begon hij te huilen als een baby en bleef maar herhalen dat hij veranderd is en hij wilt alleen maar zijn familie zien. Hij wilt niemand kwaad doen. Uiteindelijk, na uren lang in een kamer te hebben gezeten, hangt zijn toegang tot zijn familie af van een vrouw die bij de douane werkt. Zij zegt heel trots in de camera: 'Ik zal hem niet toelaten, kijk maar naar zijn verleden! Zo iemand hoeven wij niet in Australië hoor. Dus ik ga nu aan hem vertellen dat hij niet mag blijven.' Had deze man niet alleen maar acceptatie nodig van anderen? Kon hij echt geen tweede kans krijgen? 

..Natuurlijk is het zo dat bij dit soort mensen iets in hun hoofd zit waardoor zij zo zijn. Maar zijn ze daarom niet normaal en kunnen we ze daarom niet accepteren en helpen? Als iemand gehandicapt is, helpen we hem toch ook? Ik vind dat wij deze mensen moeten accepteren hoe ze zijn, en wij moeten hun hulp bieden. Zij hebben acceptatie en liefde nodig, net als alle andere mensen op deze wereld. En begrijp me niet verkeerd: ik bedoel niet dat we ze vrij moeten laten en zeggen van 'Het is goed, verkracht haar maar. Het komt goed daarna'.  Ik bedoel dat wij zij moeten steunen en helpen, niet straffen voor hun fouten. Daarmee los je niks op. Wij moeten ze op de goede pad helpen, hun handen vasthouden en begeleiden. Niemand is perfect, daarom mag ook niemand zeggen wat goed en normaal is.
Ik vind dus dat iedereen een tweede kans verdient, een kans waarbij hij/zij geholpen en geaccepteerd wordt. Want sommigen hebben wat meer hulp en acceptatie nodig dan anderen.