23.12.12

ongedierte

Dit vind ik echt zo verschrikkelijk en daarom wil ik het met jullie delen, zodat jullie ook erover gaan nadenken. Het begon allemaal met het akvarium van mijn vader die hij aan mij wilde geven. Ik wist niet wat ik ermee moest doen, maar ik wilde al lang muizen hebben dus ik zei dat ik muizen wilde. Mijn moeder wilde dat natuurlijk niet, want muizen in een huis.. nee.. Dus ik deed wat research wat volgens mij algemene kennis zou moeten zijn over muizen. Muizen kunnen namelijk hele lieve huisdieren zijn die ook heel erg slim zijn. Daarom dat ze ook gebruikt worden voor onderzoeken. Dus samen met mijn pa hebben wij ma overtuigd dat ze zeker lief zouden zijn. Wij gingen dus ook naar de winkel en ik wist precies wat ik zocht, door me research enzo. Ik heb dus twee vrouwtjes gekozen: een zwarte met een bruine buik en een lichtbruine. Ze wonen nu dus bij mij, in mijn kamer in dat akvarium. Ze zijn maar net thuis hoor en ze slapen lekker in hun huisje. :) Dus omdat ik niet meer naar hun kon kijken hoe ze op zoek waren naar een uitgang of hoe ze hun drinken konden laten vallen, of het grappigst: hoe ze hun huis konden verplaatsen op hun rug.. ging ik nog meer research doen op internet. Het is bijna oud & nieuw, zijn muizen ook bang voor vuurwerk, net als honden? Ik zocht dus op of muizen last hadden van oud & nieuw viering en dit is wat ik kreeg: heeft u last van muizen? van ongedierte? bel ons! Dat maakte me zo boos! Het zijn echt hele lieve dieren en je moet ze niet behandelen hoe ze op dit moment worden behandeld. We gebruiken ze voor onderzoeken en als slangenvoer en dan durfen wij nog zeggen dat wij last van hun hebben. Als er geen onderzoeken zouden zijn met muizen, zouden we veel minder weten nu. Ik vind dat we meer respect voor ze moeten hebben. Ik ga super goed voor mijn muizen zorgen in ieder geval en ik beschouw ze zeker niet als 'last en ongedierte'.. Het zijn slimme kleine fluffy bolletjes. <3 met een lange staart dat wel. :$ Ik zal straks foto's van ze maken! :)

Fijne kerstdagen en een gelukkig Nieuwjaar iedereen! 
katie

20.12.12

asszociális.

Úgy döntöttem, erröl inkább hollandul már nem is blogolok, mert ki tudja mi történne legközelebb.. Ezért inkább írok róla magyarul. Így legalább írok végre valamiröl.
Szóval tehát jelentkeztem egy ilyen egyetemi elö-programra, jobbanmondva a suli ajánlotta nekem, hogy jelentkezzek rá. Kellett csinálnom nyáron tesztet, írnom kellett magamról, satöbbi. Erre nem vettek fel. Ezek után az egyetemnek több ilyen elö-programja van, van pszichológia is. Tehát a tanárom ajánlotta, hogy jelentkezzek inkább arra, hiszen az az amit szeretnék késöbb tanulni. Mint kiderült, a másikra inkább olyanokat kerestek, akiknek még ötletük sincs. Hát nekem egész élettervem van. Mondván a másikra nem vettek fel, ebbe már kevesebb energiát fektettem, gondoltam úgysem vesznek fel.. Miért vennének fel erre.. Más osztálytársaim is jelentkeztek, mind másik szakmákra. Végeredmény megjött múlt héten pénteken: csak engem vettek fel. Nem szabadott róla szólnom senkinek, de jó vagyok a hallgatásban. Mígnem...
A barátnöm megkérdezte, hogy mik lettek az eredmények, hiszen én jártam a tanárnál. Mondtam, hogy nem tudom, kérdezze meg személyesen.
Eközben... órán én voltam az egyetlen aki odafigyelt és megcsinálta a háziát a szünetben 5 perc alatt, vehettem magamnak egy csokit. Yuppi. Ilyen egyszerüen már régóta nem kaptam csakúgy valamit.. Az osztály kijelentette, hogy biztos nincs jobb dolgom otthon, mint házit csinálni. Nem érdekelt, gondoljanak amit akarnak. Talán még nem említettem, de a legtöbben még csak most lesznek 16 évesek. Tehát, tényleg nem szokott érdekelni, hogy mit gondolnak rólam, mondván mindig is furának fognak tartani a korkülönbség miatt. A következö órán a tanár kijelentette, hogy ma délután tesztünk lesz, az óráink után. Nekem a csütörtököm úgy néz ki, hogy elmegyek reggel suliba, ott vagyok délig, utána elbiciklizek egy általános suliba ahol egy kisfiúval kell játszanom, mint kötelezö jótett (valami .... munkának hívják magyarul) Ezek után visszabiciklizek a suliba, majd többnyire még összefutok a tanárral, aki ezt a munkámat intézi és el kell neki mesélnem mi volt. Ezek után fel kell hívnom a céget akiken keresztül a kissráchoz megyek és nekik mégegyszer el kell mesélnem. Szóval, felraktam a kezem és közöltem, hogy legkorábban ha kihagyom a beszélgetéseket is csak fél 3-ra tudnék a suliban lenni. Mindenki elkezdett kiabálni, hogy nem, azt nem lehet, hiszen ez az utolsó tanítási nap a szünet elött, milyen életem van nekem hogy nincs jobb dolgom mint utolsó nap tesztet írni... Menjek inkább haza könyvet olvasni. Ekkor már kicsit kezdett idegesíteni az egész.
Eközben a barátnöm elment a tanárhoz, és megtudta, hogy nem vették fel. A tanár hozzátette, hogy pedig én tudtam, azt hitte én majd elfecsegem. Még jó, hogy megígértette, hogy ne mondjam el.... Tehát a barátnö úgy döntött, hogy nem szól hozzám többet. Oké, legyen. Ekkor már kicsit ki voltam akadva, hogy mégis milyen helyen vagyok, hogy mindenki ilyen gyerekesen viselkedik..
A tanár úgy döntött, hogy a tesztet igenis megírjuk, és mindenki szépen vár rám egy fél órát, hogy visszaérjek. Szünetben fura módon valaki kiöntött mindent a táskámból amit egy percre a nyitott polcon hagytam az aula mellett. Nem baj, gondoltam, és elbicikliztem az óráim után.
Biciklizés közben arra jutottam, hogy nem velem van a baj és talán nem is velük. Najó, erre nem pont így gondoltam, csak próbáltam így gondolni.. :D Igenis számít ez a pár év korkülönbség. Mivel ök túlságosan elfoglaltak azzal, hogy mit gondolnak mások róluk, biztos nem volt idejük felnézni a sulioldalra, ahová mindig ki van írva a házi. Nekem igenis volt két üzenet között a barátommal és egy jogsi-vizsga alatt idöm arra, hogy észrevegyem és a szünetben gyorsan megcsináljam. Az, hogy ennyire kiakadnak a dolgokon, normális. Régen énis csináltam ilyeneket.. De nem találtam arra választ, hogy miért is kéne nekem ezt türnöm. Egyáltalán nem vagyok asszociális, szoktam velük beszélgetni a szünetekben, együtt sétálunk néha az állomásra... Azért, mert én nem élvezem a húú bulizzunk és igyunk meg mindent bulikat és a jajjjj, annyira szerelmes vagyok ebbe a srácba akit két napja ismerek szerinted lefeküdjek vele beszélgetéseket, még nem jelenti azt, hogy nekem nincsen magánéletem amiben csinálok is valamit. Van egy barátom, utazunk, néha még mi is bulizunk, moziba megyünk, vannak korombeli barátnöim akikkel egyetemekröl, lakásokról, gyerekekröl, jogsiról meg ilyenekröl beszélgetünk. Igenis van életem, csak mindent be tudok osztani és meg tudok tervezni. Ebben szerintem nincs semmi asszociális. Még mindig... valaki légyszi mondja meg, miért kéne türnöm a sok gyerekes hülyeséget, mikor semmi értelme sincs..

Végre szünet, két hét az igazi barátaimmal és családdal.. :)
Mindenkinek kellemes ünnepeket és Boldog új évet is elöre! :)

28.11.12

2 minuten opgesloten

2 minuten opgesloten

Het was pauze toen de kleine Tiffany naar de wc rende. Zij moest tijdens de hele biologie les al gaan, maar toen kon het niet. Tiffany was een slimme meid met goede cijfers en alle leraren vonden haar heel goed en dat wilde zij niet verpesten met zoiets als naar de wc gaan tijdens een les. Zij vond altijd al heel belangrijk wat anderen van haar dachten. Zij was bevriend met iedereen op school en dat wilde zij ook zo houden, daarom wachtte ze in de pauze ook vijf minuten totdat haar vriendin Lisa naar mediatheek ging om te leren. Dan pas rende zij naar de wc, iedereen groetend onderweg. Zij was altijd aardig tegen iedereen, maar doordat zij met iedereen omging, had ze eigenlijk maar weinig tijd voor elk persoon. Ze sprak ze meestal alleen heel even en in die tijd vroeg ze ook alleen maar hoe de anderen haar nieuwe schoenen of jas vonden. Ze moest natuurlijk ook goed eruit zien. Toen ze eindelijk bij de toilet was, zag ze daar ook een aantal meiden staan die ze kende. Ze gingen net weg, dus ze was alleen binnen. Ze ging snel naar een van de hokjes. Toen begonnen de twee ergste minuten van haar leven. 
Het kleine raam op de muur stond precies boven de trap, waar meestal de leuke mensen zaten te roken. Nu zaten daar drie meisjes en twee jongens, de beste vrienden van Tiffany. 
'Weet je, ik denk dat Tiffany een of ander ziekte heeft. Ze blijft maar stomme vragen aan ons stellen.'
'Ja, ik vind het ook kapot irritant wat ze doet.'
'Ik weet eigenlijk niet waarom ze dat doet, ik bedoel, we zien haar nieuwe haar ook zonder dat ze het zegt..'
'Ik vind het zo irritant!'
Tiffany zat daar, precies onder dat raampje aan de andere kant. Zij hoorde alles wat haar vrienden zeiden. Zij dacht dat ze beste vrienden waren, dat ze altijd samen waren omdat het zo gezellig was. Blijkbaar waren ze alleen uit medelijden met haar, niet omdat ze haar echt mochten. Tiffany begon te huilen en ze probeerde leuke dingen met haar vrienden te bedenken, maar ze kwam op niks. Ze waren meestal bij haar huis uitgenodigd als zij een nieuw tv had gekregen of toen haar kamer een nieuw kleur kreeg. Verder kwamen haar vrienden alleen langs als ze iets nodig hadden, zoals een leuke jurk voor een feest of haar nieuwe auto. Zij gaf alles wat ze had aan haar vrienden als ze dat nodig hadden en ze hielden niet eens van haar. Ze vonden haar juist irritant. Ze moest een nieuw feestje organiseren en laten zien dat zij wel leuk was. Ze zou op haar feestje met iedereen wat langer gaan praten dan vijf minuten en dan zou alles weer goedkomen. 
Terwijl zij plannen maakte in dat kleine hokje en haar make-up weer normaal zette in haar klein spiegeltje, kwamen een paar eersteklassers binnen.
'Ken je Tiffany? Ik kwam vanochtend op school en ik weet nu al dat ze mij cool vindt. Zij is de coolste meisje op school en als zij mij leuk vindt, dan ben ik zeker ook super leuk. Nog een paar maanden en dan zullen de mensen op deze school zien dat eigenlijk ik het leukste ben.' zei een klein meisje met blond, krullend haar tegen haar vriendinnen.
'Ja Daisy, jij bent veel cooler dan die zielige Tiffany.'
'Natuurlijk ben ik veel cooler, het is toch heel erg als je tegen eersteklassers gaat praten hoe zij het deed? Haha, ik vond het zo grappig.' de meisjes begonnen te lachen en deden Tiffany's stem na.
'Hoi, mijn naam is Tiffany, welkom op deze school.' zei een van hun met een veel te hoge stem.
'Hoi, mijn naam is Tiffany en jullie zullen de slechtste jaren van je leven op deze school krijgen! Daarvoor zal ik persoonlijk zorgen. Jullie zijn zo niet welkom op mijn feest van volgende week, jullie zullen zien wie hier cool is en wie niet! Nu naar buiten! Ga! Rot op! Ik moet mijn make-up doen.' Tiffany kwam uit haar hokje en begon tegen de meisjes te schreeuwen. De meisjes schrokten heel even en daarna verlieten ze de toilet in stilte.
Tiffany hield haar feestje waar iedereen zei dat ze heel cool was en Tiffany voelde zich weer top. Zij wist alleen niet wat er achter haar rug gebeurde. Zij wilde het niet meer weten. 

18.11.12

Het kan niet


Het kan niet
Zin in het leven hebben. Dat is belangrijk. Ik heb het pas geleerd.
Het was zondag toen hij zei: ‘Schat, het kan niet.’ Ik wist niet dat die drie woorden zoveel kunnen betekenen. Het kan niet. Ik was thuis, alleen. De tranen renden snel naar mijn mond toe. Ik kon niet meer ademhalen. Ik kon niet meer denken. Het was uit, klaar, punt. Alles verloor zijn betekenis op dat moment: liefde, vertrouw, geloof, familie, toekomst. Alles. Eten zelfs. Het kon mijn niet schelen dat ik geen adem kreeg. Ik had het niet meer nodig.
Ik was wellicht in slaap gevallen rond 12 uur. Mijn kussen was nat door mijn tranen. Daardoor moest ik weer huilen, alles kwam weer naar boven. Hij is er niet meer. Ik besta ook niet meer. Niet zonder hem. Ontbijt: overslaan, ik eet later wel iets. Lunch: overslaan, het heeft toch geen zin meer. Slapen, dat was mijn nieuwe hobby geworden. Dromen over hem. In mijn dromen kon het nog wel!
Na een week had mijn moeder het ook gemerkt. Er gaat iets niet goed. Ik was afgevallen, helemaal wit – zag ik net in de spiegel. Wat kan het mij schelen? Er zou nooit een ander prins komen. En als prinsen weg zijn, komen ze natuurlijk ook niet terug..
Ik leefde in mijn droomwereld, waar mensen nooit weg kunnen gaan. Een droomwereld, maar geen echt leven.
Ik voelde me steeds slechter. Ik moest steeds overgeven en ik was bang op straat. Ik kon niemand vertrouwen. Ik wilde niet meer met mensen omgaan. Het kan niet. Ze blijven maar doorvragen: alles goed? Hoe is het? Gaat het goed? NEE! Het doet ongelofelijk veel pijn. Maar ik kon het niet zeggen. Ik praatte niet meer. Wat moest ik eigenlijk zeggen? Niets meer was genoeg belangrijk om erover te gaan vertellen.
Pijn. Dat was mijn laatste herinnering over hem. Pijn betekent hem. En ik wilde hem niet loslaten of vergeten. Ik bleef maar lijden, huilen, kreunen. Alleen, maar toch met hem.
Twee weken later kreeg ik een smsje van een kennis van me. ‘goeiemorgen lekkerding, lang niet gezien! Hoe is het met je?’
Het was de eerste keer dat het geen pijn deed. Ik voelde me nog steeds leeg en gebroken, maar hij gaf me iets. Hoop. Misschien moet ik maar met hem afspreken. Ik wil hem zien. Ik wil alles aan hem vertellen. Alles kwijtraken. Verleden, pijn en mijn droomwereld. Ik wilde weer een normale leven hebben. Misschien zou ik nog wel eens lachen. Met mijn vrienden. Op het strand.
Hij gaf me de kracht om alles opnieuw te kunnen beginnen.

7.11.12

True love


True love

I was a young girl,
I fell in love with you,
You were a player,
A player who fell in love with me.
I thought it’s true love,
We’ll be together forever,
You were my everything,
But i wasn’t right.
You played with me,
You treated me bad,
And now my heart is breaking,
I just can’t thinking..
Why did you do this to me?
Maybe i wasn’t good enough for you?
Why are you still with me?
Maybe i’m not the one?
I’m walking here alone,
I’m so empty, so scared,
But i must leave you
You’ll understand.
There’s a knife in my hand,
Waiting for my end.
I’m bleeding so bad,
It will be better, but not yet.
The knife touched my heart,
And killed all the pain inside,
I’m shouting in the night:
Love you always and forever!
The boy saw everything,
But he couldn’t do anything.
It was over, she’s gone,
He’s empty and alone.
He ran to the girl,
Touched her beautiful face,
Kissed her ice-cold lips,
And started to cry.
‘I love you, i’m sorry,
You’re gone, but i’ll follow you,
We’ll be together,
There, in the heaven!’
Those were his last words,
In this awful world.
He was bleeding, just like her,
He has died, and they were together.
We don’t know what’s in the heaven,
But we can hope, they’re together.
They’re happy now, nothing can hurt them,
No more pain, just the true love..
Just love, without limits,
True love can do anything

30.10.12

you should have put a ring on it!

Vroeger moesten de prinsessen gewoon trouwen met een prins die door haar ouders werd gekozen. Vervolgens moesten meisjes trouwen met vreemde mannen voor geld en andere belangrijke dingen. Uiteindelijk toen de vrouw zelf mocht beslissen en het echt om liefde ging, kon iedereen trouwen met iedereen. Tegenwoordig kiezen sommige mensen ervoor om niet te gaan trouwen, maar om gewoon samen te leven. Ik kan me niet voorstellen dat een vrouw niet van een mooi bruiloft droomt of van een heel lief 'Wil je met me trouwen?'. Dus ik zat laatst te denken: stel, je woont al jaren samen met iemand en er komt een prins op het witte paard, met muziek, rozen en dan een klein doosje. Hij wilt voor altijd met jou zijn, hij zal altijd van je houden en hij wilt dus met je trouwen. Zou je dan bij je huidige partner blijven met wie je een speciale band hebt, of zou je voor de prins kiezen die de mooiste bruiloft voor je wilt bezorgen? Eerlijk is eerlijk, ik zou voor de prins gaan. Elk meisjes droom is een mooi bruiloft, een jongen die het durft te vragen, die zijn liefde echt durft te uiten. Nu dat wij vrouwen de kans hebben om dat allemaal zelf te mogen beslissen, nu dat wij onze eigen bruiloft mogen organiseren met de man die wij leuk vinden, waarom zouden we dat niet doen? Ik begrijp aan de ene kant de vrouw niet, dat zij geen bruiloft wilt en aan de andere kant de man niet, omdat hij zijn vrouw zo.. laat gaan. Ik vind dat mensen door die twee ringen soort van gebonden worden, voor altijd aan elkaar gebonden. Dat ze daarmee zeggen en laten zien: ik hoor bij hem, ik wil bij hem horen en zal bij hem blijven! Dus prinsjes, laat je liefde zien, elk vrouw vindt dat leuk! en prinsessen, enjoy it! :) 



knuffels, katie

29.10.12

weer op fb!

Haha ja, mensen die liever niet laten zien waarmee ze bezig zijn.. Ik ben zo'n mens. Meestal denk ik van: nee, het is niet goed genoeg. Nee, het is nog niet af, beter als ik het voor mezelf houd. En dan heb ik van die momenten dat ik denk: wat maakt het uit als anderen het ook zien? Dan weten ze tenminste waarmee ik zo lang bezig kan zijn, aangezien ik maar half uurtjes leer en huiswerk maak.. Ik schrijf mensen! :) 
Dus ik had vroeger ook al een fb-pagina voor kleinerdan3, maar ik had geen tijd in de zomervakantie om iets te schrijven en ik was te bezig met ervaringen verzamelen, en ik heb hem verwijderd. Aangezien het leek alsof ik totaal niks deed. En nu ben ik dus weer begonnen, met veel schrijven en ik zet de nieuwe posts meestal op mijn eigen profiel, maar dat vind ik niet zo leuk. Ik heb namelijk ook een hongaars blog, maar daar post ik bijna niks, dus mijn hongaarse vrienden zien dat ik schrijf, maar niet voor hun. Dat vind ik een beetje oneerlijk en het is natuurlijk niet leuk om elke dag dingen te zien op je facebook die je helemaal niet begrijpt... Om die oneerlijkheid en irritante dingen te voorkomen, heb ik dus mijn pagina weer aangemaakt. Nu kunnen mensen het liken die het leuk vinden om mijn verhalen te lezen en anderen zullen niks meer van horen. :) Je kunt dat aan de linkerkant, onder 'blogarchief' doen of op facebook gewoon: http://www.facebook.com/kleinerdan3 
Hier zal ik dus altijd aangeven of er een nieuwe post is en daarnaast wil ik ook leuke filmpjes enzo met jullie delen. :) Dus als je op de hoogte wilt blijven over wat er allemaal op kleinerdan3 gebeurt, moet je de fb-pagina liken! :) 

knuffels, katie

26.10.12

dé kleuren..

Als je dit leest, heb je zeker al gemerkt dat er een nieuwe design is! :) Zo niet, dan.. Doe je ogen open? Maar ik kan het wel begrijpen. Ik weet niet, maar ik heb iets met grijs en roze. Ik vind die twee kleuren zo goed bij elkaar passen! Als je me blog al langer bekijkt, heb je zeker al gemerkt dat mijn blog meestal iets in die richting is: grijs, roze, blauw, paars.. Dus nu heb ik voor deze gekozen. :) Ik hoop dat jullie het mooi vinden, want hopelijk blijft het nog even. Maar dan heb ik nog een klein vraagje: hebben jullie ook een kleur/kleurpaar die jullie ook steeds gebruiken? Iemand een idee waardoor dat komt?

knuffels, katie

Bite me!

Bite me!



Love someone forever


Have you ever thought about ‘forever’?


What does that mean?




Ik zag hem elke ochtend op de trap zitten. Hij wachtte op iets, maar ik zag nooit op wat. Hij zat gewoon daar, hij keek naar me en zijn ogen volgden me. Ik liep naar de lift en keek naar achter. Hij was weg. Mijn hart ging tekeer. Ik was al boven, dus ik rende naar het raam. Het was donker en ik wist dat hij een zwarte jas aanhad. Ik kon hem niet zien. Ik zag een vrouw met een hond naar de bushalte lopen en een andere man naar het winkelcentrum rennen zonder paraplu. Maar hij was nergens. Ik weet nog dat ene keer toen ik naar hem zwaaide. Hij keek een beetje verbaasd, maar hij zwaaide terug. En nu is hij opeens weg. 
Het was een zware dag. Ik liep langzaam naar huis, toen ik iemand in de bushalte zag. Hij was lang en hij had een zwarte jas aan. Mijn hart klopte sneller en toen draaide hij om. Hij had mooi groene ogen. Zijn haar was donkerbruin of misschien zwart zelfs. Hij was knap. Hij lachte een beetje en toen begon hij richting mijn huis lopen. Ik liep achter hem, ik probeerde dat 2 meters tussen ons inhalen. Maar als ik sneller ging lopen, deed hij het ook. Ik keek alleen naar zijn rug, ik zag zijn spieren onder zijn jas. Mijn huis was al achter ons, maar ik wilde weten wat hij aan het doen was. Een diepe zucht. Hij stopte. ‘Hou op!’ zijn stem was zacht. Ik wilde iets zeggen, maar er kwam geen woord uit me mond. Hij zei dat ik moest ophouden. Ik snapte het niet.. met wat? 
‘Volg me niet. Kijk niet naar me bij het station. En alsjeblieft, denk niet aan me.’ zijn stem was nog steeds hetzelfde, maar hij keek boos. Ik was helemaal in de war. Hoe weet hij dat ik aan hem denk? Dat ik elke ochtend aan hem denk, over zijn leven, plannen en natuurlijk: waarom wacht hij elke ochtend daar? En, ik wilde ook zijn naam.. 
‘Drew. Mijn naam is Drew. Sorry dat ik zo onbeleefd ben.. En hoe heet jij?’ 
‘Lisa. Waarom..?’ ik bleef stil. Misschien heeft hij een superkracht, en hij voelt mijn vragen. Ik moest lachen om me gekke idee, maar ik durfde het niet. 
‘Wandelen? Of moet je naar huis?’ hij wilt met mij wandelen. Ik keek snel naar me kleren: een spijkerbroek, laarzen en me jas. Helemaal niet opvallend of interessant. Waarom wilt dan zo’n jongen met mij wandelen? En waarom nu pas? 
‘Ik zag dat je vanochtend mij zocht. Sorry. Ik moest.. weg.’ we liepen in het bos, het was helemaal stil. Ik voelde me veilig met hem. 
‘Oh. Ik was eraan gewend dat je elke ochtend daar zat. En vanochtend niet.Woon je al lang hier?’ ja. De domste vraag dat ik kon stellen. Hij woont zeker al meer dan 4 maanden hier. 
‘Ongeveer een half jaar.’ hij stopte. Hij keek naar me, alsof er iets aan de hand was. Ik voelde mijn bloed in mijn aders stromen. Ik deed een stap naar voren. En nog een stap. En nog een stap. Ik voelde zijn adem in me nek. 
‘Nee, het kan niet.’ ja. Waarom zou zo’n knappe jongen mij leuk vinden? Kom op, Lisa. Hij wilt alleen jouw vriend zijn. Of misschien dat ook niet. Maar ik voelde kleine vlinders in me buik. De laatste keer dat ik verliefd was, was al jaren geleden. Ik weet nog.. het deed pijn. En ik had beloofd dat ik nooit meer verliefd zou worden. Maar ik kan niks tegen die vlinders doen. Ik zoende hem. Ik wilde hem niet kwijtraken. 
‘Lisa, please. Ik wil je geen pijn doen.’ 
‘Laat me niet alleen..’ ik begon te huilen. Hij knuffelde me, beetje te hard, maar het voelde toch lekker.
‘Lisa, ik moet..’ 

 Mijn nek bloedde. Ik weet dat hij weg ging en terugkwam, maar toen werd alles zwart. Mijn nek bloedde. Hij zat verderop, naast een boom. Hij had een zakdoek in zijn hand, ik probeerde het te pakken, maar het lukte me niet. 
‘Drew.. wat is er gebeurd?’ 
‘Het spijt me. Het spijt me zo erg. Sorry. Maar, het komt goed Lisa.’ Hij kwam dichterbij. Hij zette zijn handen op me nek. 

 Ik werd wakker in een donkere kamer. Ik had honger. Er was een klein spiegel in de kamer, dus ik ging mijn nek kijken. Al dat bloed kwam uit een klein beet. Zeker een hond, dacht ik. 
‘Lisa.’ Drew knuffelde me, maar ik duwde hem weg. ‘Lisa. Ik kan het uitleggen. Ik luister naar je, al maanden lang. Ik weet hoe je je voelde toen.. Ik weet ook dat je niet erover wilt praten. Ik weet dat je bang bent van anderen en ook dat je niet met mij durfde praten. Ik wilde het wel eerder doen, maar jij was te verdrietig.’ 
‘WAT?! Wat heb je gedaan?’ ik moest weer huilen, maar er kwamen geen tranen uit mijn ogen. ‘Lisa. Ik hou van je. Ik weet wat je vanochtend dacht. Ik had een heel grote fout gemaakt en kon gewoon niet kijken dat je jezelf pijn doet. Lisa, hoor je me? Ik hou ook van jou. En ik ben bij je. Voor altijd.’ 

 *geïnspireerd door: een man die elke ochtend op de trap zit. vampiers. en liefde.

25.10.12

reklám következik.

Lehet, hogy minden médiás ember azt hiszi, hogy az ö reklámja tényleg jó, mivel hát ö csinálta! Úgyhogy én is abból indulok ki, hogy az én reklámom is jó és nem untat titeket. :) Azt történt, hogy anyum úgy döntött, hogy ezentúl nem csak nekünk fog sütiket sütni, hanem bárkinek aki szeretne rendelni. Nekem tetszik az ötlet, kivéve, hogy a konyha egyfolytában tele van fincsi, jó illatú sütikkel meg tök jó tortákkal amikhez nem nyúlhatok hozzá. Tehát úgy gondoltam, kitalálok valami jó kis reklámszöveget, hogy tuti rákattintsatok a linkre. :D 
Gondolkodni azon, hogy mit vegyünk fel, azon, hogy hová is menjünk aznap elöször, manapság mindenki olyan elfoglalt. Ezentúl egy gonddal kevesebb! Együnk HoningandCakes sütiket és máris jobb lesz töle a nap! Egy fincsi mézessüti bármikor jól jön a nagy forgalomban. Neked is kedved támadt egy sütihez? HoningandCakes!

Emellett szeretném mégegyszer megosztani a holland blogomat, mert már jópár levelet kaptam, hogy nem írok mostanában semmit. De írok, csak egy másik blogon és egy másik nyelven. :) Tudom, azzal nem sokra mentek, de két nyelven mindenröl írni sajnos túl sok mostanában. Sok dolgom van, úgyhogy csak annyira van idöm. Elnézést a kellemetlenségekért. Úgyhogy, hogy mégis csak kedvet kapjatok az olvasáshoz, még egy reklám. :D
Mikor írni történet sok idö te kettö három négy majd máskor. Mindenki ismeri a jó kis Google fordítót. Semmi sem viccesebb és jobb idöeltöltés, mint a blog olvasás Google fordítóval! Kleinerdan3

Tehát, egyetek sütit és olvassatok jókat! :)

katie

engeland


Voor mensen die Twee keer lezen: het is nog niet afgelopen hoor. :) In het echt zijn wij nu al twee jaar samen met mijn vriend en dat hebben wij ook gevierd met een korte vakantie. We gingen met de boot naar Engeland, naar Newcastle. 
Hoe is Engeland? Als je mij vraagt, ga ik daar echt never nooit wonen. Het was zo mistig dat het voelde alsof regen stilstond om je heen. De wereld daar is zo wazig en donker, het is echt geen plek voor mij. Het leek op een droom met allemaal mooie gebouwen en gekke automobilisten.Oh ja, ik werd bijna bij elk kruispunt aangereden. Je weet gewoon niet waar de auto's vandaan komen! Ik bleef de hele tijd zeggen: auto, stop, auto, you're drunk, je rijdt aan de verkeerde kant. Ik vond dat best wel grappig. :) De mensen in Engeland zijn allemaal heel aardig, maar ik verstond ze echt niet. Ik verstond alleen de kern van hun verhaal. Dat was wel genoeg, maar alsnog. Ik vond Engeland een nieuwe ervaring, nu heb ik ook zoiets gezien. :) 
Hoe was de reis? Jullie moeten dan eerst weten dat ik doodsbang ben van water. Ik werd dus een beetje zeeziek, de wereld bleef maar rondjes draaien tijdens de hele reis. Toch was het best wel leuk, omdat er zoveel te doen was dat ik steeds werd afgeleid. Er was een entertainment room waar live muziek was, casino, een winkeltje, en zelfs een bioscoop! Ik vond het op de boot leuk, ook al voelde ik me de hele tijd alsof het maar een droom was. 
Dusssss, samengevat was het een hele leuke vakantie met veel nieuwe ervaringen. :) 

19.10.12

i'm back!

Wat, was je dan weg? Nee hoor, ik was niet weg, ik heb alleen soms van die tijden dat ik geen inspiratie heb en dat ik dan ook geen tijd ga vrijmaken om te gaan bloggen. Nu heb ik opeens extra veel motivatie om weer te gaan bloggen, dus hier ben ik dan weer! :) Wat heb ik allemaal gedaan sinds school begonnen is..

  • Ik heb mijn tussentijdse toets gehad en ik heb die vrijstelling gekregen. Wat? Wat is dat? Ik wil mijn rijbewijs halen en je kunt tijdens een ttt vrijstelling krijgen op de bijzondere manoeuvres  dus die hoef ik straks op mijn echte examen niet meer te doen :) Het ging best wel grappig, aangezien ik zo zenuwachtig was dat ik niet durfde te kijken links en rechts, behalve bij parkeren en omkeren. Bij examen was ik zeker gefaald, maar parkeren en omkeren deed ik zo netjes door adrenaline dat ik het toch heb gehaald. 
  • Ik heb al een aantal verslagen en toetsen achter de rug en een levenloze vakantie in zicht: gelijk na de vakantie heb ik een toetsenweek. Dit is een van de redenen waarom ik geen tijd had om te bloggen en om te schrijven en dit is ook de reden waarom ik misschien de komende week ook niet veel ga posten.
  • Ik ben naar Monster Jam geweest. JIJ?! wacht ff, ik was nog niet klaar. Samen met mijn vriend. Eerlijk gezegd vond ik het best wel cool, zeker toen die ene helemaal over zijn kop ging. Ik hou van actie en ontploffingen enzo.. xd
  • Mijn oma is gekomen en ik ben met haar naar stad gegaan waar niet oma, maar ik verdwaalde. We hebben natuurlijk ook andere leuke dingen gedaan samen. :) Wat minder leuk was dat wij allemaal ziek werden (jahhh, zalm gegeten..)
  •  Ik heb samen met mijn vriend een cruise geboekt naar Engeland en dit is de tweede reden waarom ik volgende week niet zoveel ga schrijven, ik ga in Engeland feesten en shoppen! :) Wij zijn op de 23ste namelijk al 2 jaar samen en zo gaan wij het vieren. :) Awww, dat is zo lang. Ja, best wel. Oke, ik ben eigenlijk nu al zenuwachtig van wat ga ik aandoen, wat ga ik allemaal inpakken en omg, wat ben ik toch bang van water! Het wordt een lange reis... :)
Ja.. dat waren de belangrijke dingen dus.. :) En vanaf nu probeer ik weer alles netjes bij te houden! :)

knuffels, katie.

4.8.12

let's ride!

Ik ben gisteren officieel begonnen met mijn rijlessen en ik heb ook al een datum wanneer ik mijn theorie ga doen. Ik wil een aantal dingen over gisteren vertellen.. Ik had een afspraak om half elf bij een rijschool en toen heb ik echt voor het eerst achter het stuur gezeten. Het ging best wel goed, ik mocht gas geven en sturen. Ik vond het zo cool om gas te geven op een brug en dan whooe kinda springen. Moet ik bij me examen niet doen. :D Toen ging ik naar huis en ik gaf alle blaadjes aan mijn ma. Toen zij de prijs zag, die zij gaat betalen, zei ze dat ik een andere rijschool moest gaan kiezen. Dus toen was ik een beetje van waar slaat dit op?! dus ik deed niks, maar zij had in die tijd eentje gevonden. Nog die middag werd ik gebeld en ik kon gelijk gaan rijden. De vrouw aan de telefoon dacht eerst dat ik gek was volgens mij. 'Weet je zeker dat je kan? Ben je er zeker klaar voor?' JAAA IK HAD ER ZOVEEL ZIN IN! :D Een heel aardig vrouw kwam mij ophalen en zij liet mij ook sturen. Waarheen? Naar Rotterdam, via de snelweg. Ik keek volgens mij heel angstig, maar het was ook leuk om te doen. Ik leerde zoveel nieuwe dingen met haar, zoals plaatsen in Rotterdam en waar ik mijn examen zal doen. Omdat er nog veel tijd over was en sturen best wel saai is een file, leerde zij mij hoe ik moest schakelen. Zoals ik al zei, ik heb nog nooit gereden. Toch kon ik out of nowhere heel goed schakelen. :D Aan het begin vergat ik steeds dat ik ook op de weg moest letten, maar uiteindelijk kon ik gewoon starten en schakelen helemaal tot 4 zonder te kijken. Soms mocht ik ook remmen, dat ging niet helemaal goed, ik stopte zo een beetje meteen. :D Dat is niet de bedoeling op de midden van de weg. :$ Maar ja, toen waren we al thuis, dus ik zal waarschijnlijk vandaag normaal leren remmen. :) Zij heeft gezegd dat normaal gesproken alles veel langzamer gaat, maar ik leer snel. Ik dacht van ja, ik heb weer iets gevonden waarin ik heel snel ben.. Maar ik heb het gevoel dat er iets zal komen wat ik moeilijk zal vinden.. maar dat zie ik nog wel :) Ik heb nog steeds spierpijn van gisteren, hopelijk gaat niks fout vandaag! o.o Ik vind rijden heel leuk, so let's ride! :)

29.6.12

vluchteling zijn

Wij zijn vandaag in Den Haag geweest in the Humanity House waar wij na ons 'experience' een opdracht kregen om een kort dagboek te schrijven. Ik wilde hem niet oplezen, maar ik wil hem wel hier laten zien :)

Lieve dagboek,

Ik zit momenteel in de gymzaal van onze stad. Gisteren zat ik nog in mijn kamer toen mijn moeder naar boven rende en zei dat wij moesten vluchten. Ik hoorde door mijn harde muziek heen niet dat de luchtalarm afging en dat mensen aan het gillen waren. Ik liet alles achter en rende met mijn zusje hand in hand de straat op, tot de hoge hotel in het centrum. Wij moesten de trap nemen, omdat de lift te gevaarlijk was. Uiteindelijk konden wij rusten en ik ging naast het raam zitten. Ik zag het water onze kant op komen, veel spullen meeslepend. Ons huis was al verdwenen. Mijn moeder haalde mij net op tijd bij het raam weg, nog voordat ik begon te huilen. Een uur later mochten wij weer naar buiten kijken, dus ik haalde diep adem en liep naar het raam. Ik zag mensen op de dak zitten van een huis die nog boven water was en even later nog meer mensen. Iedereen was geschrokken en veel mensen waren gewond. Met al hun gezichten viel ik in slaap in de grote gymzaal van de fitness centrum. Ik weet niet wat er nu gaat gebeuren, maar ik weet dat wij geluk hadden. Alles komt goed. Hoop ik.


23.6.12

hoe jij bent

Ik zeg ja en jij zegt nee. Wij zijn zo oneens, maar toch zijn wij één. Ik hoor bij jou en jij hoort bij mij, niemand kan ertussen. Jij bent zo koppig en soms irritant dat ik je zou willen kussen totdat jij doodvalt. Niet omdat ik op dat moment minder van je houd, maar omdat ik dan zie hoe jij bent. Ik zie de echte jou, van wie ik zoveel houd. Ik zie dat jij ondanks mijn gezeur mij blijft knuffelen totdat ik geen adem meer krijg. Niet omdat jij minder van mij houdt op dat moment, maar omdat jij niet zonder mij kunt leven. Jij ziet dat ik je nodig heb, dat ik niet zonder jou kan leven. Ik ben zo dankbaar dat ik jou heb, dat ik de echte jou ken. Ik ben zo zorgeloos, omdat jij de echte mij kent. Wij passen zo perfect bij elkaar als twee puzzelstukjes, jij vult mijn gebreken aan en ik vul jouw gebreken aan. Ik was zo lang op zoek naar jou en nu heb ik je gevonden. Mijn benen trillen als ik in jouw ogen kijk, mijn hart stopt even als jij naar mij kijkt. Jouw golvende krulletjes nemen al mijn zorgen weg, met jou in de buurt verdwijnen al mijn problemen. Als jij zingt krijg ik kippenvel, jouw stem is zo zacht en mooi. Als jij mij aanraakt, voel ik me net een pistache ijs in de zomer die aan het smelten is door de warme zonnestralen. Jouw handen zijn altijd zo warm, ik voel me in jouw armen altijd veilig. Jouw hart raakt de mijne en jij laat me smelten. Ik vind het ongelooflijk lief van jou als jij naar mij luistert, ook al zeg ik onzinnig dingen over het leven. Ik voel me altijd beter als jij naar mij kijkt met dat puppy-face van jou en mij ervan overtuigt dat mij niks kan overkomen. Ik ben soms onzeker en jij kan er niet tegen, toch blijf jij voor mij vechten. Ik weet dat ik dan soms zo boos kan worden, maar daarna besef ik pas dat jij mij eigenlijk wilde helpen. Ik weet dat jij er altijd voor me bent als ik je nodig heb, gaat het om een bliksem waarvan ik zo bang ben of een keuze die ik niet kan maken. Jij maakt altijd tijd voor mij, jij steunt mij altijd op jouw koppige manier door te zeggen dat het goedkomt op momenten wanneer alles zo fout is. Ik hoop dat jij weet dat ik alles waardeer wat jij voor mij doet en dat ik van je houd hoe jij bent. Ik hoop dat jij weet dat ondanks al onze stomme ruzies ik altijd van je blijf houden. Ik houd van jou hoe jij bent.

21.5.12

tudod a nevem, de nem a történetem!

Egy szívböl jövö üzenet..
Pár héttel ezelött elfelejtettem beszedni a fogamzásgátlómat, majdnem két teljes napig. Egyszerüen csak elfelejtettem, mert olyan sok dolgom volt. A szüleim nem voltak itthon és fogalmam sem volt, milyen következménye lehet. Pótanyukám, az internet, felvilágosított: lehetséges, hogy terhes vagy! Utána két hétig minden nap csak erre gondoltam: mivan, ha? Mit fognak mondani a szüleim? Mit fognak mondani a barátom szülei? Mit fogok csinálni azzal a babával? Én mindig mindent nagyon pontosan megtervezek, hogy hogyan lesz meg ilyenek.. és öszintén szólva, még nem volt egy baba a tervemben. Végül egy hét után úgy döntöttem, elfogadom a tényeket és alkalmazkodok hozzá: megváltoztatom a terveim. Napokig erröl álmodtam, még ébren is: majd hétvégén dolgozni fogok, és amíg terhes vagyok befejezem a sulit. Majd talán kihagyok egy évet, hogy tudjak vigyázni a babára és utána megyek majd csak egyetemre. Eleinte egyáltalán nem tetszett ez a terv, de végül megkedveltem. Végre vehetek baba-rucikat, majd mindenki rám fog nézni és mondani, hogy jajj, de aranyos, én is szeretnék egy gyereket! Végre nem lesznek olyan perceim, mikor nincs mit csináljak és unatkozom. Magyarországról ideértek az én régi könyveim és már láttam magam elött ahogy én olvasom fel a meséket, pont úgy, ahogy a szüleim nekem is felolvasták.
A kidolgozott tervemet elmondtam a barátomnak is, mire azt mondta, hogy még várjuk, mert nem is biztos, hogy terhes vagyok. Kicsit csalódott voltam, de hát igaza volt.. internet-anyukámnak nem lett igaza, én nem lettem terhes. Múlt hétvégén nagyon zavarodott voltam: annyi közös tervünk volt, én már elterveztem az egész életét, a nevét is tudtam és ö pedig cserben hagyott. Úgy döntött, hogy nem születik meg. Én két hétig hánytam, fájt a fejem és egyfolytában csak rá gondoltam.. ö pedig egyszerüen nem is létezett. Olyan egyedül éreztem magam a barátom karjaiban.. De nem adtam fel, pár hónappal arébb csúsztattam a tervem és mégegyszer elmondtam a barátomnak: sulikezdéskor terhes leszek, nyáriszünetben megszületik, elköltözünk együtt és megpróbálunk élni. Miért ne? Aztmondta, hogy szerinte várnunk kéne és hogy nem kell ennyire sietni a dolgokkal, csak azért, mert majdnem minden gyorsan jött. Örülnünk kell, hogy nem így történt. Én elkezdtem sírni, mert fogalma sem volt, hogy milyen egyedül éreztem magam. Eközben a szülei is képbe jöttek: mérges lettek ránk, mert hogy egész nap nem mentünk le beszélgetni velük. Az apukája elkezdett kiabálni és én legszívesebben hazafutottam volna. A barátom lement és elmondta, miért voltunk fent olyan sokáig: a Kata szeretne egy gyereket. Az apukája közölte, hogy a Kata most akkor mehet is haza. És akkor még szépen fordítottam le a szavait. Ekkor jutott eszembe a cím: tudja a nevem, de nem a történetem! Míg ö kényelmesen a kertben ücsörgött én legalább háromszor összeomlottam. Végülis csak kaptunk egy szülöi felvilágosítást arról, hogy várhatunk a dolgokkal egyészen, míg 30 évesek nem leszünk. Míg be nem fejezzük a tanulást, meg lesz szép házunk. Mert mégis ki szülne már gyereket 20 évesen? Annyira nem érdekelt az egész, inkább nem szóltam semmit, de az én anyukám megtette. Ö szült két gyereket is még mielött 30 lett. Húú, olyan rossz sorsom van.. Néha nem tudok választani a sok kaja közül, milyen rossz nekem! Ilyesmi gondolataim voltak, de egyet sem mondtam ki. Ehelyett csak bólogattam, majd a barátommal eljöttünk hozzám.
A kertben ültünk naplementénél és beszélgettünk. Aztmondta, hogy sosem hagyna el, és ha az apukája tényleg elküldött volna, velem jött volna. Engem választott volna. Megölelt és azt mondta, bármit megtenne értem. A szemébe néztem és megsimogattam a hasam, majd elsírtam magam. Azt mondtam, hogy hozzászoktam az ötlethez, hogy lenne egy gyerekem, akivel foglalkozhatnék és nem érezném magam egyedül. És hogy akkor végre ö is mindig velem lenne, nem csak hétvégén.. Mert hétközben olyan egyedül éreztem magam.. Végülis órákig beszélgettünk mindenféléröl, egészen addig, míg észre nem vettem a lényeget: teljesen mindegy mikor fogunk együtt lakni és mikor lesznek gyerekeink.. Ez az egész arról szól, hogy akkor is, mikor mindenki ellenünk van, fogjuk egymás kezét.. Hogy annak ellenére, hogy mások azt gondolják, hogy milyen messze lakunk egymástól, mi sosem unjuk meg az utazást. Arról, hogy élvezzük azokat a perceket, mikor együtt vagyunk és mindent elfogadunk úgy, ahogy van. Nem kell mindent eltervezni, ha itt az idö, ígyis úgyis megtörténik. És ez az élet. Jön magától, nem kell elé menni.

10.5.12

jeugd van tegenwoordig

In de vakantie hebben ik en mijn vriend besloten om alles zonder smartphones te doen. Wij gingen op het station naar gele borden kijken, in verschillende steden hebben wij gebruik gemaakt van plattegronden die je op het station kunt printen. De dagen daarna gingen wij ook zonder telefoon fietsen naar een bepaald plek. Wij hebben dit gedaan, omdat wij echt te vaak bezig zijn met die dingen. Ik vind het zo irritant als hij naast me zit en iets aan het spelen is ofzo. Om eerlijk te zijn, doe ik soms ook dezelfde en ja, ik vind mezelf ook niet echt beleefd dan. Zonder telefoons vond ik het veel leuker met hem, zoals ik al heb verteld, ik heb echt veel lol gehad in de meivakantie en dat kwam deels hierdoor. Ik vond het veel leuker om samen naar gele borden te kijken, om samen op de fiets in Rotterdam uitkomen terwijl wij naar Gouda wilden en om veel meer met elkaar te praten. Maar ja, hier komt het dan: de jeugd van tegenwoordig kan gewoon niet zonder die dingen! Soms waren wij helemaal uitgeput en nat ergens beland en wij keken elkaar aan en met een beetje schaamte en pakten we onze telefoons. 'Breng ons naar huis!' was wat wij meestal zeiden, echt hopeloos! :D Ik verveelde me geen moment met hem zonder mijn telefoon, maar dat ding is gewoon handig in sommige gevallen. Als we reisplanner hadden gebruikt, hadden we trein net gehaald. We hebben hem echt net gemist doordat wij naar die boorden moesten kijken. Hopeloos, die jeugd van tegenwoordig. :D Maar, wij zullen proberen om het alleen te gebruiken als het echt nodig is. Leven is gewoon veel meer lol zonder die dingen! 

katie

9.5.12

people help the people!

Verdient iedereen een tweede kans? Mogen wij zomaar iemand beoordelen op basis van zijn verleden? Bijpassend liedje: BIRDY - PEOPLE HELP THE PEOPLE (klik)
Ik wil ten eerste twee gevallen aan jullie vertellen en daarna mag iedereen zelf conclusies trekken en zelf besluiten of mensen een tweede kans wel of niet verdienen. Ik vind het belangrijk en ik wil dat anderen erover ook gaan nadenken.. :)

Ik heb een aantal weken geleden de film The woodsman gekeken. Het gaat over een man die aantal jaren geleden een meisje heeft verkracht en hij moest daarom naar de gevangenis. Hij is vrijgekomen en hij wilt een nieuwe leven starten: hij heeft een baan, een huis.. Hij heeft af en toe rare gedachten over kinderen, maar hij doet het echt niet bewust. Iedereen weet hoe een vrijdag is voor de vakantie, wanneer je aan niks anders kunt denken dan aan de vakantie. Dat doen we ook niet expres, en zo is het ook een beetje bij deze man. Hij doet dus echt zijn best, hij wilt alleen maar doorgaan met zijn leven en hij vraagt om hulp. Hij komt een vrouw tegen die hem begrijpt en die hem wilt helpen, maar alle andere mensen zijn tegen hem. Op werk wordt hij in elkaar geslagen, de politie komt gelijk naar hem toe als een kind wordt verkracht in de buurt (er is een andere verkrachter in de film..) Niemand gunt hem een nieuwe leven, niemand zegt tegen hem: goedzo, het komt allemaal goed. Jij doet het goed. Toch verwachten mensen van hem dat hij normaal wordt, maar elke keer als hij iets goed doet, wordt hij weer beschuldigd van iets anders. Hoe moet hij dan zelf geloven dat hij kan veranderen? Waarom zou hij dat doen? Niemand gelooft erin dat hij het kan.. Zou hij geen tweede kans moeten krijgen van de mensen? 

Ik heb in de vakantie zo'n programma gekeken waarin een man naar Australië wilde verhuizen, of hij wilde ten minste zijn familie zien die daar woonde. Daarvoor moest hij toestemming krijgen door zijn verleden. Hij heeft zijn ex's slecht behandeld. Maar dat was dus ook lang geleden, hij heeft ook in de gevangenis gezeten en hij zegt dat hij veranderd is. Toen een vrouw van de politie alles voorlas wat hij ooit heeft gedaan, begon hij te huilen als een baby en bleef maar herhalen dat hij veranderd is en hij wilt alleen maar zijn familie zien. Hij wilt niemand kwaad doen. Uiteindelijk, na uren lang in een kamer te hebben gezeten, hangt zijn toegang tot zijn familie af van een vrouw die bij de douane werkt. Zij zegt heel trots in de camera: 'Ik zal hem niet toelaten, kijk maar naar zijn verleden! Zo iemand hoeven wij niet in Australië hoor. Dus ik ga nu aan hem vertellen dat hij niet mag blijven.' Had deze man niet alleen maar acceptatie nodig van anderen? Kon hij echt geen tweede kans krijgen? 

..Natuurlijk is het zo dat bij dit soort mensen iets in hun hoofd zit waardoor zij zo zijn. Maar zijn ze daarom niet normaal en kunnen we ze daarom niet accepteren en helpen? Als iemand gehandicapt is, helpen we hem toch ook? Ik vind dat wij deze mensen moeten accepteren hoe ze zijn, en wij moeten hun hulp bieden. Zij hebben acceptatie en liefde nodig, net als alle andere mensen op deze wereld. En begrijp me niet verkeerd: ik bedoel niet dat we ze vrij moeten laten en zeggen van 'Het is goed, verkracht haar maar. Het komt goed daarna'.  Ik bedoel dat wij zij moeten steunen en helpen, niet straffen voor hun fouten. Daarmee los je niks op. Wij moeten ze op de goede pad helpen, hun handen vasthouden en begeleiden. Niemand is perfect, daarom mag ook niemand zeggen wat goed en normaal is.
Ik vind dus dat iedereen een tweede kans verdient, een kans waarbij hij/zij geholpen en geaccepteerd wordt. Want sommigen hebben wat meer hulp en acceptatie nodig dan anderen. 

18.4.12

verslaafd

*jullie kennen dat vast wel, een klein moment van veel inspiratie.. zo is dit verhaaltje onstaan. :) de foto hiernaast is echt heeel oud. :$

Verslaafd
Ik zit op mijn bed te trillen en de tranen vallen zachtjes op mijn bed. Ik voel me zo zwak, ik ben zwak. Ik moet diep ademen, ik moet stoppen! Ik probeer mijn gedachten op orde te stellen, maar het wilt maar niet lukken. Hij maakt alles zo moeilijk voor mij, ook al weet hij het zelf niet. Ik wil gaan bellen, maar hij heeft mijn mobiel. Ik wil wegrennen, maar hij heeft mijn geld. Ik wil een einde aan al mijn pijn maken, maar hij maakt alles zo moeilijk! Ik houd zielsveel van hem en zou eigenlijk dankbaar moeten zijn dat hij zo goed voor mij zorgt. Ik ben verslaafd aan mijn ex vriendje. Ik weet dat het heel gek klinkt, maar hij heeft me zoveel gedaan dat ik het niet meer kan vergeten. Mijn huidig vriend is een engel die mij onbewust helpt door naar mij te luisteren en door de net genoemde redenen. Ik mag nu niet boos worden op hem, hij is mijn prins op het witte paard, hij is mijn redder. Wat hij doet is goed voor mij, maar op dit moment voel ik zoveel pijn en hij is er niet. Ik wil mijn laptop pakken om mijn ex op te zoeken ergens op internet, ik wil hem zien, ik wil hem op de een of andere manier pijn doen. Hij heeft mij zoveel pijn gedaan! Ik sta op en ik loop naar de prullenbak. Ik heb gisteren nog een knuffel van mijn vriend gekregen die hij niet in de winkel kon laten. Hij is echt een engel, waarom doe ik hem dit aan? Ik pak de touwtjes uit mijn prullenbak en begin mijn handen vast te binden. Ik mag mijn laptop niet aanraken, waarom is hij nog niet thuis? Hij is er nooit als ik hem nodig heb! Mijn handen beginnen weer te trillen en ik voel mijn ex's handen op mijn gezicht.
'Jij bent echt stom! Dacht je echt dat ik van je hield? Jij bent helemaal gestoord!' hij gaf me een aantal klappen. 'Wij hebben niks meer, oke? Laat me met rust, ga iemand anders zoeken die je lastig kunt vallen, maar laat mij met rust!'
'Maar ik houd van je. Ik wil met jou zijn.' hij gaf me nog een laatste klap en liet mij alleen op het station.
Ik wil hem pijn doen, ik wil zijn leven ook kapot maken. Maar daarmee maak ik mijn leven nog erger. Ik kan mijn woede niet meer onder controle houden dus ik begin de touwtjes te knippen en soms raak ik per ongeluk mijn handen. Ik zie mijn bloed op de grond druppelen en ik breek helemaal. Ik ga op de grond liggen en ik probeer te slapen.
'Mijn engel, mijn engel, waar ben jij?' ik doe mijn ogen dicht en ik zie mijn vriend voor mij ogen. Daarna wordt alles zwart.

11.4.12

vrije wil

Bij filosofie zijn wij een paar weken geleden begonnen met 'vrije wil'. Tijdens de eerste les moesten wij aan elkaar vertellen een moment waarop wij ons helemaal vrij voelden. Filosofie is voor sommigen hoofdpijn, voor mij is het oh, das waar.. Het laat me nadenken over nieuwe dingen waarover ik daarvoor nog niet heb nagedacht. Zo was het ook met deze vraag.. Wanneer voelde ik me helemaal vrij? Ik heb besloten om na te denken, maar niet heel erg diep, gewoon even langs al mijn ervaringen. Zo kwam ik terecht bij niet zo lang geleden: toen ik terug was van Italië. Ik wist zeker dat dat zo'n vrije moment was, want ik moet maar eraan denken en dat is al genoeg om mij even helemaal vrij te voelen. Maar toen dacht ik: ik heb het altijd maar over mijn vriend. Er zijn ook andere dingen in mijn leven.. Ik heb ook een andere vrije moment in mijn geheugen gevonden, maar die wilde ik niet op school vertellen, maar ik wil het wel met jullie delen. Ik denk dat ik mezelf op die twee momenten helemaal vrij voelde.
Ik begin dan maar bij Schiphol, toen ik terug was van Italië. Mijn vrije moment begon totaal niet vrij: ik stond op mijn koffer te wachten en mijn vriend stond op mijn te wachten aan de andere kant van het glas. Ik kon niet naar hem toe, omdat ik eerst mijn koffer moest pakken. Ik kon helemaal niks, alleen maar naar hem kijken.. Maar toen na echt iets van 20 minuten en ik overdrijf niet, kwam mijn koffer eindelijk aan. Mijn vrije moment begint ergens toen ik met mijn koffer naar dat check-poort rende. Ik dacht nog even dat ik nu gepakt kan worden, omdat ik ten eerste met mijn mobiel in mijn hand liep en er was duidelijk aangegeven dat dat niet mocht, ten tweede omdat ik rende, ten derde omdat ik volgens mij ook een beetje stond te gillen en trillen. En toen ik buiten was, toen mijn ogen hem zagen en mijn handen hem voelden: toen voelde ik me helemaal vrij. Ik wist 100% zeker dat niemand mij iets kon doen. Ik voelde me zo veilig en zo gelukkig! Dat was dus zo'n vrije moment-ervaring voor mij. :)
De andere, wat ik op school niet heb verteld is al lang geleden gebeurd. Ik was op vakantie bij mijn opa en hij had me beloofd dat ik op een paard zal mogen rijden. Toen vond ik paardrijden heel erg leuk en ik was daarmee ook serieus bezig, zelfs op vakantie dus. Wij gingen van zijn huis naar een ander huis waar de paarden in een stal stonden en zijn stiefzoon had de paard voor mij schoongemaakt. Hij zei dat hij niet helemaal tam was, maar dat opa vertrouwen in me had dat rijden mij wel zou lukken. Op dat moment was ik ook een beetje bang, net als bij de vorige vrij-moment. Ik kreeg twee touwtjes in mijn hand, ik sprong op het paard en ik moest nog even wachten op de stiefzoon. Hij ging even naar binnen om iets te halen, maar in die tijd heeft dus dat lieve paardje besloten om te gaan galloppen als een gek. Mijn opa woonde denk ik iets van een 500 meters verderop en we reden tenminste in de goede richting. Ik was aan het begin heel erg geschrokken en bang, maar toen dacht ik: we gaan de goede kant op, paardje is blij en vrij, waarom zou ik dan als een geschrokken konijntje hier moeten zitten? Ik ging helemaal rechtop zitten, probeerde van tempo te minderen en ik voelde me helemaal vrij. Op dat moment kon het me niet schelen als het paard niet wilde stoppen bij mijn opa en verder ging naar het bos, het kon me niet schelen als ik viel, ik voelde me vrij. Het duurde wel 5 minuten ongeveer dat ik gewoon daar zat en dat paard helemaal vertrouwde. Mijn vrije moment was voorbij toen ik de poort van mijn opa's tuin zag naderen waar ik dus op de een of andere manier naar binnen moest rijden. Na mijn vrije moment kwamen gedachtes in mijn hoofd zoals: stel dat we uitglijden en dat het paardje valt.. stel dat hij helemaal niet reageert op dat touwtje om zijn nek heen.. Dus toen was ik weer een beetje bang, maar het kwam allemaal goed. :) Mijn opa heeft een hele grote bos en grasvelden en het paard stopte toen hij merkte dat er helemaal geen gevaar was. Hij stopte opeens en begon te grazen. :) Op de foto zien jullie mij op dat paardje zitten na ons reisje. :)

10.4.12

utrecht


Je kent het zeker: in de meeste films wanneer ze in een restaurant zitten te eten en praten.. Hand in hand, naar elkaar kijkend. Nou, hier komt mijn film-versie..
Utrecht, 23 december 2010. 2 maanden samen met hem. Rond 7 uur.
We liepen hand in hand in de kou, op zoek naar een pizzeria. Het kan gewoon niet romantischer: ergens, naast het water hadden we het gevonden. Als de film zich in de zomer zou afspelen, zouden we buiten gaan zitten. Maar het is winter, dus we gaan naar binnen. Het is heel erg druk, maar we vinden toch een tafel voor twee personen. We gaan zitten, en opeens is alles weg. Ik zie alleen maar hem voor me. Ik voel me een beetje onzeker, maar hij houdt me handen vast. Een glimlach, een ober die haast heeft en opeens is de drukte terug. Ik zie allemaal mensen om ons heen zitten. Een vrouw die iets probeert te uitleggen, een man die zich blijkbaar heel erg verveelt enzovoort. Ik voel me erg onzeker. Als het echt een film was, had ik toch een tekst of zo? Zodat ik weet wat ik nu moet doen. Maar ik had helemaal geen idee wat nu. Een glimlach. Het was een real life show, geen drama film. Twee hawaii pizza’s op tafel. Ik was ergens boven, tussen de roze wolken.. Waar alles perfect was, en ik wist wat ik moest doen. Vork pakken, mes pakken en eten. :D En natuurlijk: naar zijn blauwe ogen kijken. Ik wil soms in zijn gedachten lezen. Ik wil heel graag weten wat hij op dit moment denkt. ‘Pizza’ dacht ik. Ik moest lachen, tuurlijk denkt hij aan zijn pizza. :D Met mes en vork gaat het heel erg langzaam, dus ik kijk naar hem en ik zie dat hij gewoon met zijn hand de pizza pakt. 2 seconden twijfelen of ik het ook kan doen.. En ik doe het. Glimlach, en pak een stuk pizza met mijn hand. Misschien is het toch een film, met verborgen camera’s.. Alles gaat perfect. :) Weer twijfelen: waarom hadden ze mij gekozen om dit rol te spelen? Ben ik zeker goed genoeg? In een pizzeria zitten met mijn vriend..? Hij glimlacht. Ja. Niemand anders mag nu, op dit moment daar zitten. Het is mijn rol. Hij betaalt en we gaan. Nee, wacht! Het is nog niet afgelopen. :) We lopen hand in hand op de straat, langs een bloemenkraan. Hij koopt 40 rozen voor me. VIERTIG. Ik zie weer mijn roze wolken boven me hoofd, en ik voel me weer the happiest girl in the world. Hij loopt met mij mee naar huis. Hij kan ook gewoon met de trein naar huis, maar hij loopt met mij mee. En, hier komt het einde: Hij staat voor me deur, hij knuffelt me en zegt ‘Ik hou van je’ . Afgelopen. :)

9.3.12

memories

Om eerlijk te zijn ik kan me niet herinneren dat ik dit verhaaltje heb geschreven, maar het staat duidelijk in een van mijn klad-schriften. Ik heb het ooit zelf geschreven. Ik heb het gisteravond in mijn kast gevonden en ik las het en dacht van: zo mooi! Heb ik dit echt zelf geschreven? Het is best wel erg, maar er zitten zoveel emoties in! Ik weet echt niet wanneer het was of waarom, maar ik wilde het aan jullie laten zien. :)

Oh, je stelt me wel teleur. Ik heb je nodig, maar jij ziet het niet. Ik heb je woorden nodig. Ik verwacht ze niet, jij moet ze niet altijd zeggen, maar soms...
Oh, ik voel me zo alleen en fout. Ik kan niet zonder jou zijn. Ik denk zo vaak en steeds vaker aan.. aan een einde. Niet tussen ons, want dat kan ik niet. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik niet meer met jou wil zijn. Ik heb gewoon een gevoel dat het voor iedereen beter zou zijn zonder mij. Ik weet dat je met mij wilt zijn en dat het niet zo is maar soms...
Soms lukt het om mezelf te overtuigen dat er iemand is die beter is dan ik.
Oh, schat, ik ben zo bang...

7.3.12

hiányzol..

Mindenki tévedhet, nem? Én ma egy kicsit el voltam tévedve és a következöket kaptam cserébe: felírjam, vagy most majd nem felejted el? milyen illetlenség, hogy ilyent csináltál! Hogy öszinte legyek, a másodikat elöször nem is értettem, de itthon rákerestem szótárban. Hogy még öszintébb legyek, néha r**dtul utálom a holland nyelvet. A mai nap is ilyen, mert uhh.. Nem beszélem rosszul vagy ilyesmi, de mindenki félreérthet néha valamit, nem? Ha már ennyire öszinte vagyok, miért ne, engem ez zavar. Minnél többet tudok hollandul és minnél feljebb kerülök, annál jobban lenéznek, ha hibázok. 'Te jóóóó ég, Katie, te komolyan elrontottad? Te jóóó ég, te komolyan késtél ma?' Igen, a fenébe is, én miért kell tökéletes legyek? Ami a legjobban zavar, hogy akik ezeket így mind hozzám vágják, mintha miattam vége lenne a világnak, sokkal tökéletlenebbek, mint én. Ezek után mégis kik ök, hogy ilyeneket csináljanak? És miért várják el, hogy én mindig elnézö legyek meg segítsek? Azthiszem, ma egy kicsit kiborultam..
ITT KEZDJ OLVASNI, ha csak az érdekel, hogy mi hiányzik.. Nekem hiányzik a kifli, a huszonkettö, a szeretlek, a mamáim és fogalmamsincs milyen idö van otthon, nem is érdekel, csak ne essen az esö. Hiányzik az, hogy ha valahová megyek és aztmondom, magyar vagyok, nem nézek rám furán és húú, tényleg? Mondj valamit! Hiányzik az, hogy normálisan nézzenek rám, mint emberre. De kezdjük az elején. A kifli. és mondjuk úgy, minden egyéb magyar kaja, amit a mamáim csinálnak. Ez olyankor nagyon tud hiányozni, mikor a jövöbeli-talán családod börtönlakónak néz, mert kenyérrel eszel sokmindent, vagy mer egyszerüen csak együtt eszed a dolgokat. Bezzeg én sosem nézek furán, mikor ök külön megeszik a krumplit és utána a húst. Ha valamit számolni kell, komolyan kikapcsol az agyam. egy, kettö, drie, vier, vijf, hat, hét.. Néha nem tudom eldönteni melyik nyelven is számoljak, vagy melyik nyelven értelmezzem azt, amit mondanak nekem. A suliban matekon nincs vele semmi baj, nekem inkább az idövel van bajom. Habár, azzal magyarul is szerintem. :D A szeretlekkel az összes szép magyar szóra célzok, amire vagy nincs is holland szó, vagy valami nagyon ronda. Sosem mondtam, hogy tetszene a holland nyelv, tudom, hogy hollandul is blogolok, de csak azért, hogy megértsenek. Egyáltalán nem tetszik, csak vannak dolgok, amiket sajnos magyarul nem tudok már olyan jól elmagyarázni. És.. natessék, egy példa. ik baal ervan. Nemtudom, hogyan mondjam magyarul, de úgy érzem, hogy valami kimaradt belölem magyarul, egy rész, amit már sosem kapok meg. Vannak szavak és kifejezések, amiket csak hollandul tudok. Szerintem magyarul biztosan sokkal szebb.. Lécci, aki tud magyarul, legyen rá büszke! Vagy tanuljon meg hollandul, és majd büszke lesz rá. :D A mamáimat szerintem nem kell elmagyaráznom, a családom nagyrésze magyarországon lakik és hiányoznak. Ök legfeljebb nevetnek, ha mondjuk sültkrumplit eszek fagyival, de nem néznek le. Nameg, a családod ígyis-úgyis szeret. Benne van a vérükben. :D Én meg szeretem öket és az én véremnek meg hiányoznak.. Az idöjárásról itt: szakad az esö, kisüt a nap és mikor kezdenéd élvezni, megint szakad az esö. Depressziós leszek töle, de komolyan! Ha sokáig nem esik és utána megint, az elsö napot még talán élvezem, nade utána.. Egész nap sötét van! Nem tudom milyen az idö most otthon, habár facebook-on mindig mindenki kiírja.. csak én már nem olvasom el. :$ Na, de a lényeg, én nem szeretem ezt az idöt és otthon sosincs ilyen depressziósan sötét idö.. összel talán, nade nem egész évben..
Azért hiányzik most mindez, mert már több, mint egy éve nem voltam otthon. Múlthéten szünetem volt és haza szerettem volna menni, de nem lehetett. A hét közepén a szüleim közölték, hogy ök hazamennek, viszont engem a szívem nagyobb része itt tartott. Ha újracsinálhatnám, pontosan ugyanígy tennék. De az a kicsi rész a szívemben nagyon szeretne hazamenni!

6.3.12

zonder hoofd in de wereld..

Ik heb deze.. ik noem haar Anna.. :D van mijn tante gekregen. Sommige mensen vinden het lelijk, andere mooi. Ik hoor bij de mensen die het mooi vinden. Mijn tante heeft er heel veel van en ik wilde altijd al eentje. En nu heb ik hem! haar, want zij heet Anna. Anna, de.. ding waarop ik ringen kan hangen. :) Ik wilde ook een verhaal erbij verzinnen, omdat het speciaal voor me is.

Persoonlijkheid

Er zijn mensen die denken dat als ze mooi zijn, zelfverzekerd lijken en veel geld hebben, dat zij dan ook alles kunnen bereiken. Maar wat zij eigenlijk missen is een binnenkant. Zij lijken precies op mijn Anna: mooie kleren, dure kleren, maar zij mist haar hele hoofd! Zij mist haar persoonlijkheid, zij is gewoon een buitenkant. Denken en voelen gebeuren in je hoofd, maar als je daar niks of weinig hebt, ben jij niet een leuke persoon. Mensen die op Anna lijken, kunnen toch veel bereiken. Zij zelf hebben niet veel aan de binnenkant, maar wel genoeg aan de buitenkant. Daarmee kunnen zij mensen manipuleren en hun doelen bereiken. Maar ik vraag me af: wat voor leven heb jij dan zelf? Jij draagt je kleren om iemand te zijn, maar wie ben jij dan echt? Jij lijkt wel zelfverzekerd, maar ben jij dat ook? Als jij thuis zit met je joggingbroek aan, of naakt onder de douche, ben jij dan nog steeds zelfverzekerd? Vind je jezelf dan nog steeds mooi? Want de persoon die onder de douche staat, ben jij. Zou het niet leuker zijn om altijd die persoon te zijn? Of verberg je haar, omdat zij, zoals ik zei: echt alleen maar een buitenkant is, zonder persoonlijkheid aan de binnenkant? Dat geloof ik niet. Iedereen heeft haar eigen persoonlijkheid en ook al lijkt het niet leuk, heeft het zeker wel leuke kanten. Misschien denk jij dat jij nergens goed in bent, dus jij doet alsof, maar zou het niet fijn zijn om iets te doen wat jij leuk vindt? Er is zeker iets wat jij graag wilt doen, aan de binnenkant. Wat jij nog nooit liet zien. Doe het dan! Wees niet net als Anna, zonder hoofd in de wereld..

do you remember?


Wij hadden laatst niks te doen met mijn zusje, dus wij hebben besloten om film te gaan kijken. We hebben Transformers gekozen, omdat wij die al lang niet hebben gezien. Wij hebben op DVD de eerste en de tweede deel, maar het staat niet duidelijk op welke de eerste en welke de tweede deel is. Alleen de titel enzo.. Dus wij hebben random eentje in de DVD-speler gedaan en toen dachten wij: nee, dit is de tweede.. wij kennen die mensen al, dit is zeker de tweede. Eruit gehaald, de andere erin gedaan. Nee, dit kan ook zeker niet de eerste zijn, want dit zijn de autobots en die kennen we ook al. Weer de vorige erin gedaan en dit hebben wij ongeveer 3 keer gespeeld. Wij waren er zo zeker van dat geen van beide de eerste was, maar toch was eentje dat dus wel. Wij hebben het uiteindelijk toch gevonden en gekeken.
Waarom heb ik dit verteld? Ik heb laatst een interessant programma gezien op tv over onze hersenen enzo. Het ging over ons geheugen, hoe wij dingen onthouden. Wat ik net heb verteld was een heel goed voorbeeld van hoe onze hersenen sommige dingen een beetje kleur geven of ons een waanbeeld van iets geven. Ik was helemaal in de war, ik wist helemaal niet meer welk stukje bij welke film hoorde. Ik vind ons geheugen een heel interessant onderwerp, omdat het zoveel bepaalt! Hij kan zoveel met ons doen, bijvoorbeeld laten geloven dat het echt niet de eerste deel van de film is. Dit is natuurlijk niet zo erg, maar bijvoorbeeld in dat programma hadden zij getuigen ondergevraagd over wat zij hebben gezien en ze hadden zoveel dingen verzonnen. Uiteindelijk wilden zij een man die naast hun stond toe te kijken naar de gevangenis sturen in plaats van de echte dader. Zij kregen de echte opname te zien van de daad (er werd iets gestolen op straat) en iedereen was geschokt. Wij kunnen onze herinneringen soms helemaal niet vertrouwen en dat is best wel erg in zo'n geval.
Het is natuurlijk maar heel kort, maar als iemand meer wilt weten hierover, KLIK HIER en je bent gelijk op de goede site. :)
Ik wilde dit met jullie delen, omdat ik soms uitspraken doe als 'maar jij zei het!' terwijl iemand dat helemaal niet heeft gezegd en het is best wel verwarrend natuurlijk voor mezelf en voor de ander ook. Ik probeer steeds vaker eerst na te denken hoe het precies was en dan pas zulke dingen zeggen, maar soms helpt dat zelfs niet. Het is zeker met jullie ook al eens gebeurd dat jij zeker wist dat iets gebeurd was of dat jij iets hebt gezien terwijl het niet zo was. Het komt allemaal door onze geheugen..

3.3.12

ikke niet begrijpen!


Hilarisch. Mijn blog is echt zó grappig! Nee, ik ben niet egoistisch ofzo. Mijn tante, die Hongaars is had tegen mij gezegd dat zij ook mijn Nederlandse blog leest, meestal begrijpt ze het niet, maar ze kan er veel om lachen. Zij vertaalt het namelijk met google vertaler. Ik wist dat google vertaler slecht was, maar zo slecht! :O Mijn posts zijn echt grappig, google kan beter schrijven dan ik! Maakt niks uit dat het grammaticaal en in het algemeen helemaal nergens op slaat, het is gewoon zo goed! Woorden achter elkaar, echt een hele bladzijde, totaal zonder betekenis. Je kunt niet eens weten waar het over gaat. Ik vond het gewoon geweldig. Ik heb het nog niet geprobeerd of het in het Engels ook zo grappig is, maar ik raad het jullie zeker aan. Pak maar een post, vertaal het en probeer maar erachter te komen waar het over gaat.
Helaas gebeurt het niet alleen op internet, dat dingen fout worden vertaald. Mijn eerste kennismaking met dat soort dingen was toen mijn vader een gebruiksaanwijzing las, maar niet wist wat hij moest doen. Hij spreekt veel talen, dus hij keek het bij de verschillende talen en overal stond ongeveer hetzelfde, maar dan toch net iets anders. Als je maar een taal spreekt, heb je dat soort problemen natuurlijk niet, jij gelooft gewoon wat er in jouw taal staat. Als je meerdere talen hebt, vraag je je af welke nou echt klopt. En soms kan het heel verwarrend of zelfs gevaarlijk zijn. Zo is het met mij de volgende gebeurd: Mijn vriend heeft speciaal voor mij, toen het zo koud in de winter was, Chocolate 2 go gekocht. Dat is warme chocolademelk die zich binnen 3 minuten verwarmt. Echt awesome! Ik had het zo vaak koud en wij reizen ook vaak samen met hem, dus hij had altijd minstens eentje bij zich, voor mij. :) De gebruiksaanwijzing staat erop in het Nederlands en in het Engels. Wij gebruikten eerst de Nederlandse versie, waarbij je dus eerst moet laten verwarmen en dan pas openen. Ik heb elke keer mijn tong en mijn mond verbrand. Toen hebben wij ontdekt dat in het Engels iets anders staat (zie foto), namelijk dat jij eerst moet openen en dan wachten totdat het warm wordt. Wat maakt het uit? De bovenkant wordt niet warm als jij het eerst opent. Dus ik heb mijn tong zo vaak verbrand door een stomme fout!

25.2.12

KEVIN


Ik wil jullie een belangrijk iemand/iets voorstellen: Kevin. Ik denk heel vaak eraan hoe een psycholoog zich moet gedragen, hoe hij moet reageren of wat hij moet doen enzo. Ik wil het later ook goed doen. Ik denk dat een psycholoog deels op Kevin lijkt. Hij is er altijd voor me, echt altijd want ik neem hem overal mee en hij helpt mij echt. Hij kan niet praten of bewegen of iets echt doen, maar zijn aanwezigheid is al genoeg voor mij. Ik denk dat een psycholoog ook een beetje zo iemand is: een persoon bij wie je rust kunt vinden, bij wie je al je problemen en gevoelens uit kan praten en wie je beter laat voelen. Ik zou denk ik later mensen echt wel aanraden om hun eigen Kevin te vinden, omdat een Kevin gewoon zoveel kan! Kevin is een gratis psycholoog, die je nooit gek vindt, wat je maar ook denkt of doet. Want ja, wij mensen kunnen dat wel en denken dat wel soms van anderen. Kevin hoeft niet per se een knuffel te zijn en een schattig hondje maar misschien een geluksketting of een pen of een andere ding. Ik wil met een voorbeeld een beetje uitleggen wat voor ding ik eigenlijk bedoel. Ik ben heel slecht in presenteren, echt heel slecht. Als ik daar sta, ben ik niet echt zenuwachtig ofzo, maar alle informatie wat ik moet vertellen komt opeens naar boven en ik kan geen zinnen meer vormen. Ik ga dan nog sneller praten dan hoe ik al praat (ik praat altijd snel) en alles gaat fout! Ik weet gewoon niet waarom, maar dat gebeurt elke keer. Dus, ik kreeg nog voor de kerstvakantie te horen dat ik na de vakantie presenatie zou moeten houden bij Nederlands. Ik heb het zo vaak geoefend thuis, voor Kevin. Toen was de vakantie voorbij en ik moest mijn presentatie houden. Ik was best wel zenuwachtig toen, maar dat was omdat ik het gevoel had dat ik voor niks heb geoefend, ik ga het toch weer zo verpesten met mijn foute zinnen en nergens opslaand opmerkingen. Ik had Kevin meegenomen, omdat ik iets wilde testen. Omdat hij mij altijd geruststelt als ik verdrietig of boos ben, wilde ik gaan kijken wat als hij mijn zenuwen en rare gedoe ook kan laten stoppen? Ik had hem op mijn tafel gelegd, zodat ik hem kon zien tijdens mijn presentatie. En mensen, ik heb mijn hele klas als getuigen: het ging best wel goed. Ik had helemaal geen last van rare gedachtes en foute zinnen in mijn hoofd, ik was rustig en ik praatte niet eens zo snel. Kevin had mij echt geholpen. Ik wil nog even teruggaan naar dat hij mij helpt als ik verdrietig ben, want ik wil niet dat jullie gaan denken dat ik tegen een knuffel praat: als ik opeens heel boos word of heel verdrietig, pak ik Kevin en ik ga rustig met hem liggen of zitten. Ik ga niet tegen hem praten ofzo, ik ga gewoon verder met waarmee ik bezig was, bijvoorbeeld een lastig natuurkunde som. Zijn aanwezigheid geeft mij rust en ik kan weer helder denken. Dit is dus mijn Kevin, een klein hondje, maar een grote hulp. :)

Katie

24.2.12

18+

Ik ben gisteren 18 geworden! Ik begin eerst met dingen wat misschien de meeste mensen boeit: ik heb van mijn ouders precies 18 rozen gekregen en een awesome camera. Ik heb de foto van hiernaast ook met mijn camera gemaakt. :) Ik weet het, het kan beter, maar ik ben nog aan het leren! Soms lukt het heel goed en op andere momenten helemaal niet, ik moet nog erachter komen waarom. :D Verder heb ik heel veel chocola van mijn vriendinnen gekregen, aww ik hou van chocola! En van mijn vriendinnen natuurlijk ook. :$ Ik zie mijn vriend maandag pas, dus ik weet nog niet wat ik van hem krijg, maar dat komt nog. :) Verder heb ik heel veel liefde gekregen van mijn familie, vrienden en kennissen en dat vond ik eigenlijk de grootste cadeau. :) Ik heb ook iets geleerd gisteren, en dit is misschien ook een tip voor jullie, of misschien vinden jullie dat het niet klopt, vertel maar. :) Ik ben gisteren erachter gekomen dat mensen veel gelukkiger zijn als zij niet al te veel verwachten van anderen. Mijn dag begon heel slecht eigenlijk, omdat ik te veel van sommige mensen had verwacht, ik moest zelfs huilen. Maar toen besefte ik dat ik gewoon de gelukkigste vrouw op deze wereld ben, ik heb alles wat ik nodig heb, waarom moet ik nog meer verwachten? Waarom wil ik nog meer? Mijn vriend heeft mij gebeld en hij heeft voor me gezongen (jullie moeten weten dat hij een sexy stem heeft, ik vind hem zo mooi! :$) ik voelde me zo gelukkig. Ik heb alles en het slaat nergens op om steeds meer te verwachten. Ik moet echt tevreden zijn met wat ik allemaal heb, en ik zal het in de toekomst ook zeker doen. Gewoon geen grote, onhaalbare verwachtingen meer. :)

Katie

22.2.12

opgeven

Opgeven
Nu dat ik terugdenk aan alle dingen waarmee ik ooit was begonnen, moet ik beseffen dat ik het heb geleerd om steeds op te geven. Toen ik nog klein was, ging ik altijd naar buiten met mijn vrienden, om te spelen en om nieuwe avonturen te zoeken. Wij hadden elke dag een kapitein die mocht beslissen waar we heen gingen en iedereen moest in een rij staan en de kapitein volgen. Ik weet nog toen ik kapitein was, wat was dat spel toch leuk! Wij waren daar uren mee bezig en ik was steeds later thuis. Toen werd er gezegd dat wij laat niet meer ver mochten gaan, maar gewoon in de buurt blijven. Dagje Kapitein werd snel heel erg saai, omdat wij alle mogelijke routes al kenden. Toen gingen wij verstoppetje, en andere leuke spelletjes spelen. Toen werd het winter en vroeg donker. Wij kregen te horen dat wij om 5 uur thuis moesten zijn. Wij hadden geen tijd meer voor leuke spelletjes buiten school. Zo simpel begint het. Zo simpel. Steeds meer beperkingen, waar je je aan moet passen, maar uiteindelijk weet jij het ook niet meer. Vervolgens ging ik sporten, elke dag na school. Mijn resultaten op school bleven gelijk, maar toch mocht ik niet elke dag gaan sporten. Want stel, dat ik opeens slecht zal presteren. Geeft niet, ik zal me aanpassen! Ik ging op de dagen, dat ik wel mocht, langer blijven. Helemaal totdat het donker werd en toen de laatste mensen al weg waren, gingen wij met mijn vriendinnen nog iets leuks doen. Daar kwamen mijn ouders ook achter, en toen mocht dat ook niet meer. Na de les gelijk naar huis! Na zoveel beperkingen, na zoveel aanpassingen begin je te denken: is het wel de moeite waard om aan nieuwe dingen te beginnen? Is het wel de moeite waard om nog iets leuks te gaan bedenken?Ik had wel hoop, want er zijn zoveel leuke dingen om te doen! Bijvoorbeeld naar de theaterschool of gitaarles of joggen of reizen. Ik had verwacht dat als ik ouder zou worden, opeens alles zou veranderen. Doordat ik ouder ben, zou ik meer mogen doen. De tegendeel was bewezen: ik werd wel ouder, maar de beperkingen bleven maar komen. Ik ging uit, maar ik mocht niet tot laat blijven. Ik ging naar de theaterschool, maar hé, zijn er geen lessen wat eerder? Of niet zo vaak misschien? Door al die beperkingen leer je hoe je dingen moet opgeven. En ik heb gemerkt, hoe vaker ik iets moet opgeven, hoe makkelijker het gaat. Het lijkt mij niet meer de moeite waard om eraan te beginnen, om vervolgens ervoor te vechten. En al dat gevecht en gepraat helpt uiteindelijk ook niet, er is maar een mogelijkheid: opgeven.

*geschreven door Katie, op feiten gebaseerd.